Tara week 11 t/m 20

Week 11

Terug in Roermond, bij haar vriendjes en vriendinnen. Tara benadert andere honden nu in eerste instantie onderdanig, door op haar staart te gaan zitten, aan hun bek te likken of zelfs op haar rug te gaan liggen, maar even later worden ze weer vrolijk uitgedaagd om een partijtje te stoeien... Mits ze niet te lomp zijn of te hard blaffen.
 

Verder gaan we hier iedere dag even naar de Designer Outlet, waar ze kennis kan maken met mensen in allerlei maten, geuren en kleuren, en met kinderwagens, scootmobiels en trolley's. En bronzen poema's, spiegelende etalages vol glimmende schoenen... wordt het toch nog een heuse designer dog!
 

In het begin is aan de riem echt een ramp, omdat ze alle kanten opvliegt (want alles wat op straat ligt moet in die bek), ofwel zich gaat zitten krabben als je stil blijft staan. Aan het eind van de week loopt ze ietsje beter mee, en kunnen we al eens rustig op een terrasje zitten. Dat al die indrukken helemaal-niet-vermoeiend zijn scheelt natuurlijk ook...
 

Behalve geshopt en koffie gedronken, moet er natuurlijk ook gewerkt worden. WC- en keukenrollen van het vooronder naar binnen brengen gaat al prima (mits ze niet in een baldadige bui is...), maar verder zijn haar bijdragen aan het huishouden en klussen nogal contraproductief. Uit het feit dat ze ook zeepwater en vernis wil drinken, concluderen we dat we waarschijnlijk geen hond met een drankprobleem hebben, maar gewoon eentje met een slechte smaak... al gaat schoonmaakazijn zelfs Tara te ver.
 

Gelukkig hoeft er niet meer zoveel gedweild te worden, nu ze meestal aangeeft dat ze naar buiten wil. En als dat niet gezien of gehoord wordt zoekt ze zelf gewoon een 'net' plekje, zoals de douchevloer. Buiten wil ze netjes op het achterpiekrooster gaan zitten, maar dat lijkt ons toch niet zo'n goed idee. Verder gaat ze ook weer een keer 'in bad': iets te enthousiast rond gegaan in het gangboord...
 

Ze kent nu ook 'plaats' (al zal 'blijf' nog wel even op zich laten wachten) en 'uh!' is meestal voldoende om haar eraan te herinneren dat in de keuken liggen niet toegestaan is als er eten bereid wordt.
 

Week 12

Deze week krijgt Tara haar laatste (nu wel wat pijnlijke) entingen voor dit jaar, ook tegen rabiës. Wat twee interessante uitstapjes naar de huis- en tuinboulevard oplevert... en wéér een andere dierenartsstempel in haar paspoort. Ze weegt nu 6,5 kilo.
 

Vakantiegangers aan boord betekent nog meer uitjes, aandacht, en... mensen op de vloer! (en vermoedelijk ook een kleine terugval in onze opvoeding ;-) Wie in pup-bereik ligt, krijgt gratis een neus- of oorpiercing, plus een nieuw kapsel. Nieuwe slippers moet je zelf maar kopen...
 

Zoals ware prinsessen-op-de-erwt betaamt, snurkt Tara gewoon door als we rollen staal van 17.000 kilo per stuk laden... Zoals wel vaker, slaapt ze met haar ogen (een stukje) open.
 

Wennen aan uniformen hoort er ook bij. Gelukkig nemen sommige Rijkswaterstaat- en waterpolitie-medewerkers de socialisatie van scheepshonden zeer serieus...
 

'Buiten spelen' wordt ook steeds leuker. Helaas kan dat aan boord niet altijd en overal.
 

De wal op is ook niet altijd even eenvoudig...
 

Week 13

Week 13 begint goed: bij de ochtendwandeling vindt Tara een vers-aangereden konijntje en wil dat absoluuuuut niet loslaten. Voor we 's avonds goed en wel van de steiger af zijn heeft ze een vishaakje in haar bek. Gelukkig zit het nog niet vast. Vervolgens moet er nog een jong vogeltje (of iets dergelijks...) in verregaande staat van ontbinding naar binnen geslokt worden. Gelukkig is er ook een grote zandbak voorhanden, waar kleine én grote meisjes veilig kunnen spelen... Al komt er de volgende ochtend ook heel wat zand uit de hond.
 

Later in de week gaat er ook nog een halve gedroogde duif naar binnen. We vinden geen botje of veertje terug, dus hij zal wel verteerd zijn. Omdat ze op de wal gewoon niet komt voor 'kom!' en een brokje, als ze zo'n lekker hapje heeft gevonden, gaan we het eens proberen met een fluitje en een stukje gedroogde zalm als beloning, dat ze dan met veel tam-tam overhandigd krijgt. Dat lijkt te werken... En hoewel haar voorkeur dus duidelijk bij (niet zo vers) vlees ligt, zijn die groene balletjes op de sluizen ook wel een aangename ontdekking.
 

Verder leert ze deze week zelf vanuit de roef naar de stuurhut te klauteren. Daarvoor hebben we ons steile scheepstrapje (tijdelijk) vervangen door een eigen ontwerp, bestaande uit drie 'plateaus', waarvan er twee schuin zijn om extra ruimte te creëren. Hopelijk is dit minder slecht voor haar poten dan een gewone trap (die ze buiten overigens probleemloos op en af loopt). Naar beneden lukt nog niet: als madame wil afdalen naar ons niveau krijgen we nog steeds een commanderende kef. Bijkomend voordeel van deze 'diepe' trap is wel, dat ze niet meer zelf naar beneden kan spríngen als we niet snel genoeg komen.
 

Haar poten hebben deze week trouwens een flinke groeispurt gemaakt. Vooral haar achterpoten, waardoor ze nu een beetje voorover lijkt te hangen. Ook haar staart is opeens langer geworden, en het flosje 'ontrolt' zich al een beetje. Verder is ze behoorlijk aan het ruien: het puppybont maakt plaats voor echte haren. Waaronder steeds meer donkerbruine plukjes... Ook is ze nu (aan boord) volledig zindelijk.

Week 14

Het ruim blijkt een fantastische speeltuin... je kunt er niet alleen kruipdoor-sluipdoor doen, maar ook 'zoek de baasjes' en (met een beetje fantasie...) zelfs gewichtheffen! Helaas worden de speeltoestellen er in Limay weer uit gehesen.
 

Tijdens het varen scharrelt ze nu ook veel in haar uppie buiten rond. Omdat ze bliksemvlug is, levert dat ons regelmatig een ojee-waar-is-ze-nou-gebleven schrikmomentje op. Maar als je met haar mee loopt maakt ze zulke gekke sprongen, dat je helemaal je hart vasthoudt. Verder loopt ze in het gangboord constant grommend naar je broekspijpen te happen, iets wat Kia echt nooit gedaan heeft. Dan zit er maar één ding op... zorgen dat er wat anders in die bek zit ;-)
 

Deze week maken we ook een paar echte wandelingen, langs de Seine. Daarbij blijft ze boven verwachting goed bij ons in de buurt (en zo niet, is er het fluitje als redmiddel). Aan de riem lopen gaat nog steeds niet zo goed, meestal sta je meer stil dan dat je vooruit komt. De rollen omdraaien (handvat in de bek) gaat beter...
 

Zwemmen lijkt, ondanks de warmte, voorlopig nog niet aan de orde: water is om te drinken! Als de baasjes er allebei in gaan staan wil ze er met veel overreding wel een stukje in lopen om een brokje aan te pakken.
 

Verder is ze nog steeds gek op kinderen... en vaak is dat wederzijds. Ook bij volwassen passanten trekt ze hier in Frankrijk volop de aandacht. Een wandelaar wil haar serieus kopen en onderweg worden we opgeroepen door een sluiswachter die graag wil weten wat voor 'merk' het is. Het is ook opvallend dat de mensen veel meer 'pikken' van een pup: fietsers worden niet boos als we haar niet meteen aangelijnd krijgen en de meeste voorbijgangers vinden het (helaas...) prima als ze tegen hen op springt.
 

Week 15

Deze week zien we voor het eerst een paar ontbrekende/losse voortandjes, eerst onder en dan boven. Een dag later zitten de nieuwe er al. Gelukkig vinden we ze terug: leuk om te bewaren. Verder gaat ze opeens ook zelf van het trapje af (daar staan die ontbrekende tandjes los van hoor ;-) Dachten we daardoor eindelijk van dat ik-wil-naar-beneden-gekef af te zijn, krijgen we opeens een echte, zware 'woef' te horen... natuurlijk tegen een drijvende bolder. Meteen maar ontmoedigen, in de hoop dat dit niet zo'n blaffer wordt...

Iedere morgen wordt ze klokslag 7 uur wakker, en rekt zich dan met een soort 'miauw' uit. Wel handig, als de wekker niet afgaat... Meestal moet er dan eerst geknuffeld, en dan gegeten worden, en dan pas een plasje gedaan. Als de wekker op een ochtend om zes uur afloopt, en het vrouwtje zich nog een uurtje om denkt te kunnen draaien, springt ze met vier poten in bed: 'Opstaan vrouwtje, ik heb HONGER !!!' Blijkbaar heeft ze weer wat ontdekt, want even later tjoept ze zo op de bank. Dat leren we haar toch maar hardhandig af: voorlopig blijft 'achterpootjes op de grond' de limiet...

Achterop de fiets mee is een stuk lastiger aanleren dan we ons van Kia herinneren, doordat Tara niet stil wil blijven zitten. Een kap over de fietsmand blijkt ook geen succes, doordat ze haar kop steeds door een kleine opening steekt, en dan muurvast komt te zitten met die grote oren. En aan de riem knoopt ze zichzelf op doordat ze maar rondjes blijft draaien. Er is ook zoveel te zien...

's Avonds is ze, wandeling of niet, nog steeds regelmatig ronduit rebels. Wat dat moet worden als die gaat puberen...
 

Week 16

Voor het eerst eventjes (buiten) onder de douche, nadat ze onder een warm geel straaltje door gelopen is, en vervolgens door de modder... Ze vindt het niet leuk, maar ook niet verschrikkelijk erg. Regen doet haar ook niet veel. Ook wil ze wel voorzichtig naar een waterstraal, van kraan of dekwasslang happen. Dat laatste deed Kia dan weer niet. In zwemmen heeft Tara echter totaal geen interesse.

De eerste keer met de trein is, zoals we al verwachtten, geen enkel probleem. Als de intercity het station komt binnendenderen blijft ze rustig zitten, en eenmaal in de trein valt ze, zodra de vloer van alle etensresten ontdaan is, netjes aan onze voeten in slaap. Voor niks een hondenkaartje gekocht dus ;-) In de daaropvolgende sprinter mag ze, vanwege de medepassagiers, op schoot liggen. Zelfs van het geraas van een tegemoetkomende trein door de open raampjes schrikt ze niet. Op de terugweg is ze doodop, dus als we lang moeten wachten zijn we blij dat we het slaapmatje mee genomen hebben.

Ook andere harde geluiden, zoals kermismuziek, onweer en zelfs een alarmpistool doen haar helemaal niets. Hopen dat dat zo blijft! Ze raakt wel in paniek als ze vast zit, bijvoorbeeld in de vlaggelijntjes van de mast.

Omdat haar 'baby'-tuigje wel erg strak komt te zitten mag ze weer mee naar de dierenwinkel. Veel interessanter dan alle hondenlekkernijen, zijn de doosjes met levende krekels. 's Avonds kan ze zich ook regelmatig een half uur amuseren met het hele schip afstruinen naar motjes en spinnen. Af en toe wordt er een spin mee naar binnen gebracht, voor een gruwelijk kat-en-muis spel. Vliegen zijn ook geweldige prooien (en er komen er heel wat binnen, met al die stinkkluiven...), maar met het oog op wespen zijn we daar niet zo blij mee.

Week 17

Geleidelijk lijkt ze zich wat meer aan ons aan te passen, in plaats van andersom. Valt natuurlijk ook niet mee, met baasjes die zo weinig vaste gewoontes hebben. Ook wordt ze voor ons gevoel iets braver en aanhankelijker. Op het moment 'hangt' ze erg aan het vrouwtje.

Alleen binnen blijven, terwijl de baasjes buiten bezig zijn, accepteert ze de ene keer nog geen seconde, en de andere keer hoor je een kwartier lang geen kik, of ze stopt na een paar verontwaardige blafjes en piepjes weer vanzelf. Als haar kop ernaar staat of als ze slaperig is kan ze best een half uur alleen zijn, maar ja, dat is een beetje lastig te plannen. Hoe dan ook zal alleen thuis blijven in de toekomst vast nog wel problemen geven, doordat wij zo weinig weg zijn, geen plek voor een grote bench hebben en veel Heidewachtels toch al slecht alleen kunnen zijn.

Ondanks al die aanhankelijkheid wil ze nog wel regelmatig, al dan niet per ongeluk, lelijk in onze handen of kleren happen of in een woeste aanval tegen je opspringen. Er zijn dan ook al heel wat kledingstukken van gaatjes en winkelhaken voorzien... Het overige kattekwaad bestaat deze week vooral uit dingen van de baasjes pikken en die, als ze de kans krijgt, slopen: papiertjes, de swiffer, plastic zakjes, pennen, handschoenen, bolletjes touw... ze heeft natuurlijk ook erg weinig eigen speeltjes :-)

Een tweede treinreis wordt vooraf gegaan en gevolgd door een busrit en vrij lange wandeling. In de bus is ze aanvankelijk onrustig, waarschijnlijk doordat die zo 'schokkerig' rijdt en vaak stopt, maar na verloop van tijd gaat ze toch maar liggen. Het aan de riem lopen gaat gelukkig ook iets beter. We zijn meer dan 3,5 uur onderweg, en al die tijd doet ze niets: grasveldjes zijn om lekker in neer te ploffen, niet om te plassen... Bij aankomst in 'haar' tuin loopt ze echter meteen leeg. Daarna volgt weer een leuk weekend, met rondjes door de tuin racen, het vrouwtje meehelpen met 'graven' en 'wieden', plassen leegdrinken, de ontdekking van het fenomeen 'wegrennende kat' en een verjaardag. Kortom, treinreizen is voortaan wel verzekerd van positieve associaties.

Achterop de fiets is ze nog steeds onrustig, wil bij voorkeur staan in de mand, en blijft maar rondjes draaien. En als ze dan eindelijk naar 'zit' luistert, gaat ze met haar achterste op de rand hangen, zodat haar achterpootjes boven de bodem zweven. Als ze (uiteindelijk) moe wordt gaat ze in de mand liggen, maar ja, dat past binnenkort ook niet meer. Ze weegt nu 8,5 kilo (volgens de weegschaal van de bilgeboot ;-).

Week 18

De week begint met een bezoek van Tara's zusje Lorna en haar baasjes. Ze lijken elkaar niet echt meer te herkennen, maar geven elkaar wel een heel lief kusje, alvorens te gaan stoeien. Leuk om de overeenkomsten en verschillen in uiterlijk en gedrag te zien en te horen!

Verder ontdekt Tara deze week het fruit-eten. Banaan, appel, perzik, bosbes, aanvankelijk wordt alles eerst voorzichtig geproefd en dan pas opgepeuzeld. Volgens internet is fruit een gezonde snack voor honden. Na verloop van tijd blijken daar echter ook negatieve kanten aan te zitten. Dat ze een appelkroostje van het bureau pikt is nog wel grappig. Maar dat ze onder een pruimenboom gaat staan te slobberen waar het stikt van de wespen is toch minder leuk. En heeft ze die laurierkersen nu echt opgegeten? Hartstikke giftig, lezen we de volgende dag op internet... Gelukkig is de 'doorstroming' nog vrij vlot, en wordt ze er niet ziek van.

Ook andere capriolen bezorgen ons nog regelmatig een hartverzakking. Dat ze vanuit haar 'nest' over het smalle randje boven de trap naar de andere kant van de stuurhut loopt of daar rond gaat zijn we inmiddels wel gewend, maar om er nou ook nog op te gaan liggen... 'En nu ik toch aan de andere kant van de stuurhut ben lik ik meteen het stopcontact maar even schoon!'

Deze week verliest ze ook haar eerste hoektand. Aangezien dat, volgens de boekjes, te vroeg is vrezen we dat die voortijdig gesneuveld is doordat de remweg tot de bolder wat langer dan gebruikelijk was na een regenbui... (Het gangboord is hoe dan ook vaak een meter te kort ;-) Maar de volgende dag zit de tweede hoektand ook los, en een paar dagen later zien we ook een kies uit haar bek vallen, dus dan zal het wel goed zijn.

Wat dat betreft hebben baasjes die op (puppy)cursus kunnen het wel een stuk gemakkelijker. Wij moeten zelf maar uitvogelen wanneer ze waar aan toe is. Altijd op vreemd terrein lopen, waarvan je niet weet wat er ligt en wie of wat je tegen komt maakt het ook niet eenvoudiger. En voor de hond is steeds ergens anders snuffelen ook extra afleidend. Maar ook wel leuk natuurlijk.

In het begin keek ze tijdens het varen niet naar buiten, maar geleidelijk heeft ze steeds meer aandacht voor de omgeving gekregen. Behalve vanuit haar 'nest', kan ze ook lekker buiten voor de deur liggen, of in het gangboord gaan zitten kijken naar alles wat langs komt glijden, rijden, varen en, extra interessant, vliegen. Hmm, het scheepshondenleven is zo gek nog niet voor een Heidewachtel...

In Frankrijk komt ze al weer snel in het kleine-sluizenritme: met het vrouwtje mee naar voren om de sluis te activeren, dan mee naar achteren om te 'tellen' bij het invaren, vervolgens weer met het baasje mee naar het voordek (voor een oefening of knuffel tijdens het schutten) en dan meestal, samen of alleen, de wal op voor een rondje snuffelen. Tussendoor loopt het vrouwtje af en toe een pandje mee, zodat ze ook eens even lekker kan rennen op een niet-gladde ondergrond. Aan de riem lopen gaat de ene keer prima, en de andere keer rampzalig, maar los doet ze het over het algemeen heel goed. Waarschijnlijk krijgt ze momenteel iets teveel beweging voor haar leeftijd, maar dan moet ze op de Rhône maar extra uitrusten.

Week 19

'Kom' is vaak nog moeilijk, zeker als het interessant ruikt of als ze wat gevonden heeft, maar 'aan boord!' doet ze goed. Zo goed, dat ze vaak al uit zichzelf aan boord stapt, voor we het commando hebben kunnen geven! Behalve dan, als er een leuke sluismeester(es) of hond rondloopt... dan bestaan de baasjes even niet meer. Daar staat tegenover dat ze nu (meestal) netjes aan boord blijft, zelfs als er een andere hond op de sluis is of als het baasje demonstratief van het schip af stapt.

We hadden gehoopt dat ze door dat vele de wal op gaan daar ook automatisch steeds vaker haar behoefte zou gaan doen, maar ondanks plasje-commando-en-beloning op de wal geeft ze nog steeds de voorkeur aan het achterdek of het gangboord. Enerzijds wel gemakkelijk natuurlijk, dat je 's morgens vroeg en 's avonds laat niet persé de wal op hoeft (en het geeft ook wel wat meer controle op wat er allemaal dóór de hond heen gaat...) maar anderzijds is het natuurlijk niet zo smakelijk dat het hele schip als hondentoilet gebruikt wordt.

Verder blijkt ze het commando 'blijf' min of meer per ongeluk opgepikt te hebben. We hadden ons al een tijdlang afgevraagd hoe we haar zoiets 'abstracts' zouden moeten aanleren, aangezien concrete handelingen als plaats, zit en af ook maar een paar seconden blijven hangen. Maar nadat we een paar keer uit macht der gewoonte 'blijf' hebben gezegd, in combinatie met een vermanend opgestoken vinger, terwijl haar voerbak gevuld en op de grond gezet wordt, en daarna 'vrij', blijkt dat ook in andere situaties (aan boord) te werken! 'Poot' en 'high five!' leert ze ook vlot tijdens het schutten. Is dat wachten in automatische sluizen toch nog ergens goed voor.

Van slapen komt overdag niet veel meer, met al die sluizen: voor ze goed en wel weggezakt is, zijn we al weer bij de volgende. Tussendoor moet alles wat van de sluismuur aan boord valt (waterplanten, blaadjes, takjes, stukjes plastic...) bestudeerd en vaak (en bij voorkeur binnen...) ook nog gedemonteerd worden. Verder draagt ze haar steentje bij aan het huishouden. Maar soms komt het mannetje met de hamer toch even langs...

Week 20

Je komt nog eens ergens als scheepshond... Met 20 weken is Tara al in Amsterdam en Parijs geweest, en op de valreep komt ze ook nog door Lyon.

We hadden de indruk dat ze niet meer zo hard groeide, maar als we na anderhalve week haar 'handvaatje' om willen doen omdat we weer op groot water komen, blijkt dat behoorlijk strak te zitten. Dus maar weer eens op de weegschaal: 10 kilo hond al! Inmiddels is ze haar melkgebit grotendeels kwijt, maar bijt ze nog steeds graag in handen en polsen. Met name als ze klierig (moe dus) is. Onze schoenen laat ze voortaan redelijk met rust, maar zo af en toe sneuvelt er nog wel wat, zoals een nieuwe zonnebril. Maar als ze slaapt is ze heel lief...