|
|
| Zaterdag 7 | Bekaf, na anderhalve week chaos, maanden slecht slapen (en, zo merk ik nu pas, jaren van bezorgdheid), en dan ook nog eens zes of zeven dagen afgebroken varen in de winter in het vooruitzicht… Gelukkig hebben we nog wat reserve, zodat we kunnen stoppen als het stormt of stortregent. Het begint in ieder geval goed: lijkt vandaag wel lente in Saint-Jean. Helaas kunnen we daar niet echt van profiteren, want Thijs moet de auto nog terugbrengen naar Dijon en kan pas om half een met de trein terug. Dus voor de hut eens plat gaat, loopt het al tegen de avond. Als we ons in de eerste kanaalsluis melden, zegt de controlepost: 'U blijft zeker boven de tweede sluis liggen?' Dat is inderdaad wel gemakkelijk vastmaken, en de derde wordt al krap om te halen, dus dat doen we dan maar. Waarna we tot de ontdekking komen dat de kanaalbruggen tot hier toe nog hoog genoeg waren voor de stuurhut…
|
| Zondag 8 | Als we wakker worden liggen we rondom in het ijs… Gelukkig komt het zonnetje er al snel bij, en tussen elf en drie uur is het werkelijk zalig varen, rugverwarming, windstil en een strakblauwe lucht. Op zondag wordt er maar van negen tot zes geschut, dus voor we het echt koud krijgen, kan de hut er weer op. Zo, dat hebben we toch maar gehad!
|
| Maandag 9 | De dag begint akelig koud en mistig – en dat blijft zo. Vandaag hebben we ook een paar akelig lage bruggetjes over sluizen. Hoewel ik zelf ook nog niet zo helder ben, zie ik opeens een niet al te ingrijpende oplossing om het hoogste (en zeer 'kwetsbare') punt van het schip, namelijk de hoeken van het voorpaneel, een paar centimeter omlaag te krijgen: in het midden van de brug een stukje demontabel maken, zodat de middenstijl daar precies in kan zakken. Als aan Heuilley-Coton blijkt dat er aan de andere kant van de tunnel net een geladen tegenligger de versmalling in vaart, zodat we $%&! zeker twee uur moeten wachten, wil Thijs meteen de slijper in de brug zetten. Maar dat vind ik toch iets te voorbarig: misschien heeft iemand anders nog wel een beter idee… Voor goede ideeën over doorvaarthoogte moet je in ieder geval niet bij VNF zijn: eenmaal in de tunnel blijkt de hoogte daar toch behoorlijk beperkt door die grote, nieuwe ventilatoren die ze her en der aan het plafond hebben gehangen. De doorvaarthoogte zal nog zo'n 3,70 m zijn, reglementair niets mis mee, en er zijn ook een paar bruggen die even laag zijn. Maar het jammere is, dat de meeste bruggen hoger zijn dan deze ventilatoren. Mij lijkt, dat een vaarwegbeheerder die een beetje vooruit kijkt (en om zich heen: bijna de helft van de schepen vaart hier leeg), probeert die paar lage bruggen mettertijd te vervangen, in plaats van juist onnodig nieuwe 'dieptepunten' te creëren… (Hier en daar zijn onder relatief hoge bruggen ook nog nieuwe, nodeloos lage kabelgoten geplaatst). En dan hebben we het nog niet over het lekwater dat door die nieuwe gaten in het gewelf sijpelt en vervolgens dwars door die elektrische ventilatoren loopt… Aan de noordzijde van de tunnel komt de chef vragen of we écht doorgaan tot 19 uur, zodat er nog iemand opgetrommeld moet worden om ons door een paar handsluizen te schutten, of dat we, zoals de meesten, aan het kaaitje in Langres gaan vastmaken. Normaal gesproken hadden we dat inderdaad gedaan, in plaats van in het donker en in de mist op sluisjes te moeten mikken die maar een paar centimeter boven water uit komen, en dan door een spekglad gangboord naar voren te mogen glibberen met zo'n donkere afgrond naast je. Maar nu we vanmiddag zoveel tijd verloren hebben, besluiten we toch maar door te gaan, onder voorbehoud dat we onder deze omstandigheden de sluizen kunnen zien met de bouwlamp over de kop. Hoewel het eigenlijk onverantwoord is, net als varen terwijl je voor je en om je heen gewoon nÃets ziet, is het ook wel bijzonder, bijna surrealistisch. De sluismeester heeft er ook wel zin in, en dat is toch een stuk motiverender dan zo'n automaat die er eindeloos over doet om leeg op te schutten. Dus als hij om tien voor zeven vraagt 'Nog eentje?' dan gáán we ervoor. En dan mogen we ook nog in de laatste sluis overnachten, met de kop onder de brug, om het voordek vorstvrij te houden. Om de hut er weer op te zetten, hebben we nu toch geen puf meer. Maar met een kleedje erover en onze nieuwe klapdeurtjes ervoor, blijft het binnen toch lekker warm.
|
Reactie van
Piet | Gecondoleerd met het overlijden van Pa. Desondanks wel nog een voorspoedig 2014.
|
| Dinsdag 10 | Onze stuurhutthermometer kan geen negatieve temperaturen weergeven, maar bij de bakker hoor ik andere klanten over min zes praten. Als het licht wordt, wordt het nog kouder, en gladder. Hoewel we alle sluizen werkelijk in-drij-ven, valt het voor Thijs niet mee om het schip te stoppen omdat de bolders spekglad zijn, en dan moet hij zichzelf ook nog staande zien te houden op het voordek. Een plantenspuit met koelvloeistof brengt gelukkig soelaas (eventuele consequenties voor de verf zien we van de zomer wel weer…). Na de sluis blijkt het restje koffie in onze kopjes al massief bevroren: je kunt ze gewoon ondersteboven houden! Bij de volgende sluis gaan de benedendeuren niet meer open: binnen een half uur aan elkaar vastgevroren, want boven de sluis hebben we nog een tegenligger gekruist. Vroeger hing er ter voorkoming van dit probleem altijd een bromfietsband over de hoek van de sluisdeur, 'maar dat mag niet meer van de chef'. Bassineetje creëren heeft geen enkel effect, een zware hamer evenmin en een touwtje op de deur zetten en trekken werkt ook al niet. Op advies van de interventie-equipe laten we het schip dan maar een paar keer in de deuren lopen (ziet u het al voor zich, in Nederland…), maar die geven geen krimp. Uiteindelijk krijgt Thijs ze toch los, door er een keg tussen te slaan. Daar krijg je het zelf ook wel even warm van… Maar vervolgens is het weer brrr, ondanks thermoshirt, gewoon shirt, fleece bodywarmer, extra dikke fleecetrui en regenjas met fleece-voering. Deze temperaturen gaan Kia, die natuurlijk niet in de roef wil blijven maar persé bij ons moet zijn, ook niet in de koude keren zitten: ondanks een plastic jasje, dubbel fleecedekentje en daarover nog een oude winterjas, ligt ze voortdurend te bibberen in haar mand. Ook gaat ze steeds slechter lopen, vooral de achterpootjes willen niet meer mee. We proberen haar in de sluizen zo vaak mogelijk op de wal te zetten, maar dat is, ook voor haarzelf, wel een heel gehannes: hond uit de mand hijsen, naar buiten dragen, hond op de juiste plek in het gangboord zetten (want met die gladheid verzet ze daar zelf geen poot), omlaag springen, hond uit het gangboord tillen… Een keer schrik ik me ook nog te pletter als ik weer 'binnen' kom: blijkbaar heb ik in het voorbijgaan met hond en dikke kleren ongemerkt tegen het pookje van de piloot gestoten, zodat de roeren tijdens het afschutten niet dwars gestaan hebben. Gelukkig niet op de sluisdrempel gekomen. Stiekem zitten we vandaag nog op een telefoontje van kantoor te hopen: 'Zijn jullie al voorbij Bologne, want er komt net…' Maar in de namiddag moeten we die hoop toch laten varen. Ach ja, het heeft ook wel weer zo z'n charmes, net onder een hangend vleermuisje doorvaren in het tunneltje van Condes, ex-sluiswachters die even naar buiten komen om je 'bon courage' te wensen, en dan 's avonds die tintelende sterrenhemel, met net voor de kop een 'steelpannetje' dat lijkt te zeggen: 'nog even, en dan mag je lekker binnen erwtensoep gaan eten…'
|
| Woensdag 11 | Nog steeds vorst, maar na de middag loopt de temperatuur warempel op tot 12 graden, zodat ik zelfs maar een een laagje kleren uit trek. En tussen de sluizen en klapbruggetjes door de randjes van de stuurhut maar eens ga schoonmaken en opnieuw in het vet zetten. Blijkbaar zijn we over het koudste punt heen.
|
| Donderdag 12 | Hehe, het begint af te tellen. Maar goed ook, want we beginnen het nu toch wel goed zat te worden. Vooral vanwege ons arme hondje. Gelukkig nog steeds geen wind, anders is dat lange rechte stuk tussen Saint-Dizier en Vitry, waar de hoeken van de sluizen vaak ook nog net onder water zitten, echt afzien. Om vier uur zijn we 'het kanaal' uit, om zes uur houden we het we voor gezien, voor de controlepost en het depot de pain, met de melding dat we morgenvroeg pas om acht uur beginnen.
|
| Vrijdag 13 | In Chalons liggen we zowat met de kop tegen de sluisdeur, maar er gebeurt niks, terwijl ze nota bene met z'n tweeën in het sluishok zijn. Op de marifoon wordt ook niet gereageerd, dan maar bellen. Duizend excuses: 'Ik had u niet gezien door de zon'. Je zou denken dat zo'n lege spits boven de sluis toch een aardige zonsverduistering is… Een uurtje later kunnen we met de wederopbouw beginnen – en de grote schoonmaak.
|
| Zaterdag 14 | Je hebt van die dagen… Dat je eindelijk eens uit kunt slapen, en dan al om vijf uur klaarwakker bent. Dat als je op weg naar het winkelcentrum besluit om eerst nog even langs het tuincentrum te gaan, de kortste weg zo modderig blijkt, dat er zich een complete tuin tussen je achterwiel en je spatbord ophoopt – en het met je schoenen waarschijnlijk nooit meer goed komt – om vervolgens voor een gesloten poort te komen. Dat het schakeldinges van je nog geen half jaar oude fiets, waarvoor je eigenlijk op weg was naar het centre commercial, het dan ook nog eens definitief begeven blijkt te hebben. Zodat de 'techneut' dan maar alleen verder gaat voor dat onderdeeltje (en de boodschappen) en je zelf terug naar het schip loopt. Waar je dan tot de ontdekking komt dat de deursleutel zich inmiddels aan de andere kant van de stad bevindt… Je zou bijna denken dat het vandaag vrijdag de dertiende is ;-)
|
| Zondag 15 | Afgelopen week is het langverwachte rapport over Seine-Nord 2.0 gepresenteerd, Ã 204 pagina's, dus daar ben ik wel een dag zoet mee.
|
| Maandag 16 | Toen we hier vrijdag aankwamen lag er maar één andere spits te lossen, maar inmiddels ligt de hele kade vol, op de laatste lengte zelfs twee breed. De laadplanning is intussen dan ook al drie keer veranderd. Maar het laden gaat hier zo snel dat het niet zoveel uitmaakt dat ze eerst de tarweschepen vol maken, en dan pas de gerstschepen. Als Thijs de papieren gaat halen blijkt er op het cognossement geen Herent te staan, maar Roermond. Daar klagen we niet over: komt een stuk mooier uit voor de feestdagen!
|
| Dinsdag 17 | Een zachte dag, dus maar eens schoon schip maken. De laatste keer is zo lang geleden dat ik het me niet eens meer kan herinneren, dus ik heb wel eer van m'n werk.
|
| Woensdag 18 | He, geen vuilniszakken meer. Ach ja, kan ik vast wennen aan creatief omgaan met huishoudelijk afval: in Nederland staan ook geen vuilnisbakken meer om ze in te doen.
|
| Donderdag 19 | In het canal d'Abbecourt moet Thijs vlug naar de andere kant van het voordek, omdat er aan bakboord geen bolder op de muur blijkt te staan. 'Tja', zegt een toekijkende VNFfer, 'toen ze de muur kwamen asfalteren was de bolder er nog niet, en toen de bolder kwam was er geen gat meer…'
|
| Vrijdag 20 | 't is wel een rekenreis. Volgens de papieren moeten we zondag al aankomen in Roermond. Dat gaan we dus never nooit niet halen: als alles meezit kunnen we er dinsdagmiddag zijn. Behalve met zondagsbediening in België, zitten we volgende week echter ook nog met feestdagbediening in Nederland. Omdat het niet meevalt om uit te vinden waar tot wanneer geschut wordt en wat dus de beste route is, belt Thijs eerst maar eens naar de ontvanger. Want ook daar kunnen ze komende week wel eens beperkt werken, zodat we ons misschien helemaal niet hoeven te haasten, en bij wijze van spreken nog via Den Bosch zouden kunnen varen. Niet dus: ze willen ons graag lossen, dus als we dinsdag aankomen, maken ze ons vrijdagochtend nog leeg. De Sambre valt dan zeker af. Dus wordt het de Schelde, vervolgens het Albertkanaal, en dan maar via de kortste route, via de Blauwe Kei, naar Panheel. Dat wordt meteen de spannendste sluis van de reis: die stopt dinsdag namelijk al om 14 uur…
|
| Zaterdag 21 | Op een typisch internationaal 'pijnpuntje', namelijk net beneden sluis Fresnes, krijg ik een appje van mijn voorganger dat ik bestuurslid van de internationale afdeling van Koninklijke Schuttevaer ben geworden. Maar ook in België is nog genoeg werk te verzetten. Sinds de invoering van de betaalde zondagsvaart zijn de schuttijden op zaterdag verkort van 22 tot 18 uur. Waardoor we vanavond zeker niet meer door Asper komen, en misschien zelfs niet door Oudenaarde. En dus morgen stil liggen, of 50 euro mogen betalen om een of twee sluizen te passeren, waar we zonder die nieuwe regeling nog gewoon door gekomen waren.
|
| Zondag 22 | En dan beginnen ze 's morgens ook nog pas om 10 uur. Het voordeel daarvan is dat we nog een 'noodkleedje' over de bijboot kunnen sjorren, want het andere heeft het met de harde wind van vannacht begeven. Het nadeel, dat we nu echt te laat komen voor het tij op de Zeeschelde, zodat dat grapje ook nog eens een hoop extra C02-uitstoot betekent. In plaats van nog door te duwen naar Antwerpen, en dan nog heel laat of heel vroeg verder te gaan naar Wijnegem, besluiten we 's avonds maar vast te maken aan Steendorp, en dan morgenvroeg via Viersel te varen.
|
| Maandag 23 | Resultaten uit het verleden… We hadden het zo mooi bedacht: vorige keer ook om vijf uur in Steendorp vertrokken, 's avonds om acht uur vastgemaakt in Bocholt, daar de volgende morgen om zes uur verder, anderhalf uur later in Weert… dan moet Panheel er zeker ook nog in zitten. Deze keer arriveren we zelfs al om zeven uur in Bocholt. Alleen geen teken van leven op de sluis, terwijl er volgens de bedieningstijden toch tot negen uur geschut moet worden. Toch maar eens naar de centrale in Hasselt bellen, waar bevestigd wordt dat de sluis tot negen uur bemand zou moeten zijn, dus dat wordt uitgezocht. Een kwartiertje later worden we teruggebeld, dat er tussen de feestdagen aan Bocholt en Lozen maar van 8 tot 16 uur geschut wordt. 'Maar de feestdagen zijn toch nog niet begonnen?' Nee, maar de regeling gaat toch vandaag in. Als bewijs krijgen we netjes het betreffende scheepvaartbericht toegestuurd 'dat al een maand geleden uitgegeven is'. Tja, maar toen wisten we dus nog niet dat we nu net hier zouden zijn. Maar goed, dat kost ons niet alleen vandaag twee uur, maar morgenvroeg ook nog eens. Dat maakt het wel héél spannend…
|
| Dinsdag 24 | Hehe, bestemming bereikt!
|
| Woensdag 25 | tot en met dinsdag 31 december. Na een anders-dan-anders kerst met broer en schoonzussen, ooms en tantes, en een kapotte cv-ketel, missen we 's avonds bijna de laatste trein terug naar Roermond… Daar lossen we de volgende ochtend volgens planning, zodat alle gereken en geregel niet voor niets geweest zijn. We zijn al bijtijds leeg, zodat we er op gokken 's avonds nog in Den Bosch te kunnen komen. Omdat de feestdagbedieningstijden op de Zuid-Willemsvaart niet echt duidelijk zijn, gaan we maar via de Maas. Waar een lekker afzakkertje loopt en we zelfs twee sluizen kunnen 'overslaan'. De volgende dag meteen weer naar Dordrecht, voor de vergadering van onze coöperatie. Daarna een zondagse winterwandeling rond Kasteel Heeswijk. 's Maandags met de trein naar Nijmegen voor de Binnenvaarttelematicadag, gevolgd door een gezellige maaltijd bij onze China-reisgenoten. De laatste dag van het jaar brengen we door met klusjes, boodschappen, afspraken maken en dan naar Oss, voor Oud en Nieuw.
|
|