|
|
| Vrijdag 1 | Vorig jaar liet de kraanmachinist de grijper mooi tot op de buikdenning zakken, zodat we bijna geen cement aan dek kregen, maar gisteren hebben we de volle laag gehad. Bij ons valt die dofgrijze gloed niet zo op, maar bij de buren, die net het hele schip glanzend in de lak hadden is de pijn groter… Tegen de middag zijn we weer uitgesopt, doordat er een stevig briesje opsteekt. Zodat de buurvrouw het barbecuevlees 's avonds maar in een binnengerecht omtovert.
|
| Zaterdag 2 | Net beneden Saint-Vallier stopt de motor van de buren er opeens mee. Alsof het contact uit gezet is. Dat klinkt bekend, het is ook een Cummins… ja hoor, de solenoid! Door die snelle diagnose lopen we weinig verlet op, maar voldoende om - inmiddels gekoppeld - voorbij gelopen te worden door een woonscheepje. Als die nou maar niet net 'onze' overnachtingspaaltjes inpikt… Ha, niet bekend hier: hij maakt aan het kaaitje vóór het dorp vast ;-) Zodat wij vanavond wat kant-en-klaars kunnen halen, en morgenvroeg weer vers brood.
|
Reactie van
sjakie | Er zit ook een goede arts.
|
| Zondag 3 | Weer warm, dus ga ik het bootje maar eens boenen, dat ons in Avignon en Arles weer goede diensten heeft bewezen als watertaxi, en de radar, die we deze ronde nog helemaal niet gebruikt hebben (behalve voor demonstratiedoeleinden ;-) Aan Pierre Bénite schutten we met een coaster op. Dát worden mooie foto's in Lyon, denk ik. Maar in de stad loopt hij heel wat beter dan de sluis in… Aan Couzon hebben we hem echter weer te pakken. Bijna letterlijk: tijdens het schutten vliegen we door ons touw. Het tweede, deze ronde, je hebt van die reizen… Daar staat tegenover dat we wel lekker op-geschoten zijn: in iets meer dan drie maal twaalf uur van Arles boven Lyon.
|
| Maandag 4 | Na bijna zes weken 'samenleven' is Kia haar gevoel voor mijn en dijn echt helemaal kwijt: als we in Chalon 's avonds na het boodschappen doen nog even bij de buren kaasjes zitten te smullen komt ze vrolijk binnen gestapt, slokt de bak van de buurhond leeg, en wil dan ook nog in zijn mand gaan liggen snurken…
|
| Dinsdag 5 | De brug is geverfd, de sluis geautomatiseerd, kortom de monding van het Canal entre Champagne et Bourogne is grondig gemoderniseerd. Alleen de bult-onder-de-brug zijn ze vergeten… Gelukkig blijkt de sluis slechts semi-geautomatiseerd, zodat er nog een sluiswachter is om ons wat water te geven. Vervolgens vergeet hij wel de verlaat dicht te zetten, zodat het pandje voor ons 's avonds na het barbecuen (zal ook wel de laatste keer zijn, dat we hier zo met twee schepen kunnen liggen…) anderhalve meter onder peil blijkt te staan. Dus maken de mannen zelf de kast maar open, en de verlaat dicht: scheelt morgenvroeg weer een paar uur oponthoud…
|
| Woensdag 6 | Op de hele 'versant Saône' is nu nog maar één echte handsluis. En daar zijn ze ook al met een drilboor aan het werk…
|
| Donderdag 7 | Ondanks alle communicatie met de controlepost, moeten we van de morgendépanneuse vernemen dat er een geladen afvaart aankomt. Als voorbuurman die eindelijk op de marifoon te pakken krijgt is het echter te laat: dan is hij het passeerplekje beneden sluis 15 al gepasseerd. Dus proberen ze het maar aan de brug boven sluis 16, waar de oevers van beton zijn en je derhalve ook enige diepgang zou mogen verwachten. Niet dus. Onderin sluis 16 observeren wij de worsteling. De middagdépanneuse, groen als gras, vraagt of de automaat soms stuk is, aangezien we niet opschutten. Dus legt Thijs maar uit dat het kruisen van de buren er niet gemakkelijker op wordt, als wij een schutting water onder ze uit trekken. Zeker omdat het pand toch al een centimeter of tien te laag staat. Na verloop van tijd besluiten we, in onderling overleg, toch maar op te schutten, zodat wij ze langs elkaar heen kunnen trekken. Natuurlijk is de automaat dan van slag. Voor het meisje uitgevogeld heeft hoe ze hem vanuit het hok moet bedienen zijn we een stiefkwartiertje verder. 'Ga bij de volgende sluis de verlaat maar open zetten', adviseren we. Als we al een tijdje aan de tegenligger, die inmiddels zo'n twintig centimeter uit z'n vlot ligt, aan het sjorren zijn komt ze inderdaad langs gereden. Maar voor zo'n lang pand dan eens een beetje hoger staat… Met een hoop moeite krijgen we ze uiteindelijk toch langs elkaar heen gesleurd. Maar dan moeten we er zelf nog langs. Dus wordt het touw via de tegenligger op de voorbuurman gezet, zodat die óns weer kan trekken. Maar geen schijn van kans… Op extra water hoeven we ook niet te rekenen: meisje komt melden dat ze niet meer mag geven van de chef. Die even later zelf dan ook maar eens komt kijken. 'Geen wonder dat jullie vastzitten, met z'n drieën in één pand…', is het eerste wat hij zegt. Grrr, op zo'n moment zou je zo'n vent dus met gemak tussen drie spitsen kunnen vierendelen! Na nog wat zinnige opmerkingen à la 'Het pand is pas gebaggerd hoor!' gaat hij er weer vandoor. Onze enige hoop om langs elkaar heen te komen is nu dat die dreigende onweersbui losbarst, of een andere plekje zoeken. Dus wij achteruit, waar de oever er redelijk oningestort uitzag, de afvaart vooruit, de voorbuurman achteruit meetrekkend, zodat die ons daar zonodig nog een rukje kan geven… en dan is het zo gepiept! Maar intussen zijn we wel twee uur verder. Aan sluis 12 is het weer prijs: de wolkbreuk is uitgebleven, maar het onweer heeft wel een stroomstoring veroorzaakt. En het sluismeisje heeft geen flauw idee hoe ze daar mee om moet gaan. Uiteindelijk gaat buurman maar de wal op om haar uit te leggen hoe je een automatische sluis op de hand schut. Helemaal heeft ze het echter nog niet begrepen, blijkt als het onze beurt is… Ondertussen is de voorbuurman natuurlijk niet 'doorgegeven' aan sluis 11, dus stuurt Thijs haar daar maar heen, dan zal hij deze zelf wel bedienen… In verband met onweersstoringen wil de controlepost ons eigenlijk allebei boven sluis 9 hebben (vanmorgen hadden we er overigens nog op gerekend tot sluis 1 te komen…), maar als we om vijf voor zeven op een dichte sluis 11 stuiten, houden we het voor gezien. En de buurman, half in sluis 12, automaat of niet, ook. Pfff, wat een dag.
|
| Vrijdag 8 | 'Zeg tegen dat jachtje dat ze minstens een uur wachten voor ze achter ons de tunnel in gaan, anders komen ze er als gerookte worstjes weer uit!', drukken we de controlepost op het hart. Maar voor we goed en wel in de tunnel zitten, zien we ze al om de bocht komen… Aan de andere kant zijn we ook nog ingelopen door een lege spits. Die laten we maar meteen boven de eerste sluis voorbij: als wij afgebroken varen willen we ook graag dóór, en bovendien gaat deze goed - bagger - werk doen… Tijdens het passeren lift ik maar even met de buren mee naar de sluis, want vakantiekracht nummer een is met onze voorbuurman mee, de tweede gaat met dit schip mee, en als nummer drie dan in z'n eentje in zÃjn tempo de sluis voor ons om moet zetten… Ook bij zijn - inmiddels - derde spits blijft hij nog wachten of het schip echt niet verder naar voren gaat, alvorens de bovendeur dicht te draaien, de benedendeur wil hij steeds de verkeerd om opendraaien… kortom, 'dom blondje' geldt duidelijk niet alleen voor vrouwen! Een paar sluizen verder staat de bovendeur dan weer een stukje open, natuurlijk met de pal erop, zodat we die deur er met invaren finaal uÃtgevaren hadden als ik niet toevallig aan die kant buiten gestaan had. Pfff, wat een dag…
|
| Zaterdag 9 | Na dat gedoe eergisteren meteen maar eens naar 'post Vitry' gebeld of er nog meer tegenliggers aan kwamen. Waarop madame zeer behulpzaam vier schepen noemde… waarvan er na telefonisch contact dus twee vóór ons uit blijken te zitten! En VNF maar pochen over 'la voie d'eau intelligente'. Als ze hier nou eens even een simpele Canal Information Service website zouden opzetten, in plaats van zo'n duur AIS-systeem langs de Seine… Afijn, deze ronde organiseren we zelf maar een SMS-communicatiedienst met onze tegenliggers en achtervolgers. Al is weten dat je een schip tegen gaat komen natuurlijk nog geen garantie voor een vlotte passage: bij eentje moet de kettingtakel er alsnog aan te pas komen.
|
| Zondag 10 | Het 'Maandal' noemen we het dalletje bij sluis 43, sinds we er op een gure winteravond eens gelegen hebben met een schitterende volle maan tussen de heuvels. Het lijkt me ook een mooi wandeldal, zeker op een zachte zomeravond. Maar sindsdien zijn we er nooit meer terecht gekomen, en ook vandaag gaan we het waarschijnlijk weer net niet halen. Dus zet Thijs, omdat het zondag is en we dus een uurtje vroeger vast liggen, maar een wandeling uit vanaf sluis 42. Als het ernaar uitziet dat we dat ook niet gaan halen, wordt het vlug-vlug een route uitstippelen vanaf sluis 41. En dan zegt de voorbuurman 'Ik heb hier maar aan dat kaaitje beneden sluis 40 vastgemaakt'… Ondanks de haastige aanpassing wordt het alsnog een leuke wandeling, rond het kasteel van Donjeux, dat er tegen de ondergaande zon ook betoverd uitziet.
|
| Maandag 11 | Om de laatste tegenligger onbezorgd te kunnen kruisen moeten we net-te-ver-voor-de-afstandsbediening van de sluis af blijven wachten. En het is vijf voor zeven… Gelukkig wil de opvaart wel even voor ons op het afvaartknopje drukken. Als hij uitvaart is het zeven uur geweest, maar de sluisdeur blijft open en de lamp rood-groen. Vervolgens springt er een tweede rode lamp aan, maar de groene blijft ook branden, dus varen we maar gewoon in. Waarop we dubbel-rood-knipper-groen krijgen… maar nog wel afschutten. Zodat wij lekker makkelijk aan de buren vast kunnen maken, en zij aan ons.
|
| Dinsdag 12 | Net als we beginnen te geloven dat we vandaag onze dag toch nog gaan halen, is het weer prijs. Een tegemoetkomend jacht heeft waarschijnlijk twee keer gedrukt, want net voor voorbuurman z'n neus schut de sluis weer af en blijft vrolijk op een niet-bestaande opvaart wachten. Zowel de buurjongens als ik waren toevallig mee aan het fietsen, maar ondanks vereende inspanningen (buurjongen waagt zich door het struikgewas omlaag om de lichtcel dicht te houden en ik heb de afstandsbediening) krijgen we de sluis niet om. En moet er alsnog om hulp gebeld worden. Het duurt echter zo lang voor die op komt dagen (er is namelijk maar één dépannagevoertuig beschikbaar voor de sector Vitry -Joinville, ofwel voor 60 kilometer, 25 sluizen en ettelijke beweegbare bruggen…) dat de sluis zich intussen zelf al reset en omschut. Al schieten we daar niet veel mee op: dan zit er weer iets tussen de bovendeur en de muur, waardoor de lamp niet groen wordt, zodat buurman alsnog op de dépanneur moet wachten. Maar we komen Het Kanaal uit.
|
| Woensdag 13 | De bevrachter had er blijkbaar ook niet zoveel vertrouwen in dat we gisteren nog aan zouden komen, want we lossen pas morgen. Zodat buurvrouw en ik een dagje kunnen shoppen.
|
| Donderdag 14 | Al die tijd dat we onderweg waren hebben er tig reizen mout van hier naar Antwerpen op gestaan, maar nu we leeg zijn en er voor gaan bellen worden ze opeens allemaal geannuleerd. En verder is er in de buurt helemaal niets te laden. Ja, wel naar Spyck, maar daar mogen de buren niet heen. Dan maar twee reisjes Albertkanaal vanuit het Canal des Ardennes. Maar ook die worden prompt geannuleerd. Dan geloven we het ook wel, morgen is een feestdag, maandag moet de buurman even in Nederland zijn, dus gaan we maar een lang weekend klussen.
|
| Vrijdag 15 | Daarvoor verkassen we wel naar een mooier plekje: de oude kanaalarm. Of liever gezegd, het oude kanaalstompje, want Vitry en VNF moesten het laatste stukje ook zonodig nog afdammen. Gelukkig past er nog net 39 meter in. En dat dammetje blijkt eigenlijk wel handig om aan de kop en de kont te werken (wel oppassen dat je niet door je eigen schip van de muur geduwd wordt als er een jacht langs komt stuiven…). Voor we daar zijn moeten we echter nog wel even onder drie bruggen door. De eerste twee zijn in niet-helemaal-grand-ballast geen probleem, maar de derde (die toch tegelijk met de tweede gebouwd is, zou je zo denken…) is nogal wat lager. Zodat we, ondanks een zeer dichte plaatselijke mistbank, net het puntje van het schijnwerperhandvat raken.
|
| Zaterdag 16 | Net zo'n schuifpuzzeltje: wij voor het oude kanaal rond (kop door de bomen, roeren net langs de andere oever), achteruit om ruimte te maken voor de buren, buren rond, vooruit (in verband met de ballast) de kanaalarm in, wij langszij. Bakboordzij en de kop van de buren, van plek ruilen, onze bakboordzij en kop. Buurman rond en vooruit om ruimte te maken voor ons, wij rond en achteruit, buurman achteruit de kanaalarm in, wij langszij. Stuurboordzij en kont van de buren, stuivertje wisselen en onze stuurboordzij en kont. Het werk schiet zo natuurlijk wel lekker op, met twee mannen. Mijn bijdrage (bikhamer…) wordt niet op prijs gesteld, dus trek ik me maar weer terug in het ruim.
|
| Zondag 17 | Na twee dagen hard werken hebben we wel een fietstochtje verdiend. Bij terugkeer is de zus van de buurman gearriveerd om 'haar' scheepsjongens, die al sinds Avignon aan boord zijn, weer op te halen, en meteen buurman mee naar Nederland te nemen. En morgen weer terug te brengen… want het bleek in heel Vitry absoluut onmogelijk om voor deze dagen een auto te huren.
|
| Maandag 18 | Nog geen werk naar Nederland of België, dus kijken we maar eens wat serieuzer naar de reizen Rouen. Aanbod genoeg om na de afroep aan te kunnen nemen, denken we, maar dan blijken alle 'dubbele reizen' toch weg. Dus maar weer een rondje bevrachters bellen, of er nog meer Rouens in het vat zitten. In afwachting van antwoord gaan we de den maar verven. Als we klaar zijn zeg ik, verwijzend naar de vorige keer, toen Thijs net toen we klaar waren het blik witte verf over het dek schopte: 'Misschien moet je eerst dat blik maar even dichtmaken'. Dat had ik dus niet moeten zeggen… Twee minuten later klinkt er uit het vooronder een niet voor herhaling vatbare kreet. Bij het even-ondersteboven-houden van het blik is het dekseltje eraf geschoten, met als gevolg dat nu bÃnnen alles onder de witte verf zit. Met het andere werk lijken we even weinig geluk te hebben: een bevrachter belt weliswaar terug om te vragen waneer we dan willen laden, maar laat vervolgens niets meer van zich horen.
|
| Dinsdag 19 | Om ons vandaag uit bed te bellen: 'Ik ga er zo meteen twee reizen bonen van La Ferté naar Rouen opzetten, om vrijdag te laden.' Nog even spannend, of een andere bevrachter er nu niet net werk naar Nederland op zet, en of er geen schip vóór ons aanneemt. Maar dan kunnen we boodschappen gaan doen en ballast zetten. Onze kaartaantekeningen kloppen: alleen bij Pogny en Juvigny valt de waterfles op het voordek om, zodat we daar met de stuurhut onder de brug door moeten gassen.
|
| Woensdag 20 | Voorbij Condé wordt het wat spannender: dat stuk hebben we nog nooit leeg gedaan. Maar we brengen het er heelhuids vanaf. Qua hoogte dan: als ik in Tours even naar de bakker ben zakt het schip tijdens het opengaan van de deuren vooruit, zodat de passerelle nèt het naambordje schampt. Zucht… op een schip zit je ook nooit zonder werk. Eenmaal op de rivier mag alle ballast er weer uit.
|
| Donderdag 21 | Zodat we nog voor de middag met een laadgereed ruim in La Ferté arriveren. Maar we mogen toch pas morgenvroeg laden, omdat er een controleur bij moet zijn. Ach ja, kan ik vanmiddag mooi op het station een retourtje Parijs-Nederland gaan halen, want steeds als ik op de SNCF-site wat ingevuld heb is de verbinding weer weg. Mooi niet dus: er worden hier alleen nog maar regionale kaartjes verkocht. Voor verdere bestemmingen is 'de tariefstructuur te ingewikkeld geworden', meldt de mevrouw aan het loket… Gelukkig lukt het, misschien omdat we nu stil liggen, alsnog via internet.
|
| Vrijdag 22 | t/m dinsdag 26 augustus. En kan ik naar de veertigjarige bruiloft van pa en ma, het verjaardagsfeest van neefje, een keer bij broertje op bezoek, vriendin weer eens zien, post halen… En kan Thijs ondertussen met behulp van de buurman laden, bij de buurvrouw eten, en samen naar Rouen varen, waar ik weer aan boord kom. Omdat het lossen in de haven wat langer duurt dan verwacht word ik 'opgevangen' door de buurtjes van begin dit jaar, die ook een reisje Rouen gedaan hebben. Weer feest: buurjongetje is jarig. Dus eten we 's avonds met z'n allen pizza en taart.
|
Reactie van
Lutgerdina Charter | We hebben jullie weer gespot vanmiddag. Bekijk de plaatjes op http://www.lutgerdina-charter.nl/images/private/picaro/ maar eens.
Met een achterstallige weblog is zo'n ontmoeting een verassing en hebben we natuurlijk ook geen idee wat jullie bestemming is. Wel een beetje veel rook.
|
| Woensdag 27 | En 's morgens gaan we bij het kenteren van het tij met z'n allen de Seine op, om in Laroche Migennes te laden voor Lieshout. Tegelijk met ons maakt nog een serie spitsen los, zodat de beneden-Seine er vanuit de lucht nu bijna uit moet zien als het begin van l'Homme du Picardie… Helaas geen fotoweer, maar boenweer.
|
| Donderdag 28 | 's Avonds aan Bougival komt er, vanaf de andere kant, nog een vierde schip met blauwe vlag langszij, hapje mee-eten, weer eens bijpraten…
|
| Vrijdag 29 | Aan Suresnes stappen de buurvrouwen er af om dienstboekjes te laten stempelen en aansluitend nog even Parijs in te winkelen. De verleiding is groot, maar ja, ik heb net het halve gangboord geschuurd… Boven de stad koppelen de buurmannen maar, om elkaar een handje te kunnen helpen. Het laatste pand doen we zelfs driebreed: kan de barbecue vast aan… In Nederland zou je zo de voorpagina halen (al dan niet als politiebericht ;-), hier op de Seine verblikt of verbloost daar niemand van. Ook niet van het feit, dat er nergens iemand in de stuurhut zit…
|
| Zaterdag 30 | Dat krijg je er nou van, met van die glimmende spitsen, word je door de ene sluiswachter bij de volgende aangekondigd als 'trois plaisances'! Ook gij, Yonne… Met, waarschijnlijk, als gevolg dat er in Champfleury om kwart voor zes geen sluismeester meer is om 'die drie jachies' nog even op te schutten. Niet dat we dat zo erg vinden, makkelijk vastmaken hier, en makkelijk de wal op zo, want er staat nog een avondwandeling op het programma.
|
| Zondag 31 | In alle vroegte vertrekt buurvrouw met de kinderen naar Nederland: morgen moet de oudste voor het eerst naar het internaat. Als je alleen vaart zijn die sluizen met schuine muren niet zo'n pretje, dus gaan wij steeds als eerste de sluis in om met de kop in de massa vast te maken, zodat buurman langszij kan schieten, en de andere buren er, met de kop tegen de schuine kant, achter kunnen liggen. Naarmate we verder naar boven komen veranderen de maten van de sluizen steeds, en wordt het 'spannend' of we met z'n drieën kunnen blijven schutten. Dat wil zeggen, volgens de sluismeesters kan het niet, in de praktijk kan het gemakkelijk.
|
|