LOGBOEK
Vrijdag 22 December | tot en met maandag 1januari 2018. De 'kerstvakantie' vliegt voorbij, met gasten en bezoekjes, klusjes (waaronder een semi-revisie van de turbo, die er inmiddels al weer ruim 20.000 uur op heeft zitten…) en uitjes (rommelmarkt!). En natuurlijk iedere ochtend een rondje uiterwaarden met de hond. Al wordt ons wandelgebied steeds kleiner, nu de Maas maar blijft stijgen. Voor ons is het een beetje saai zonder onder-langs-paadjes, maar Tara vindt die concentratie van muizen, mollen en konijnen helemaal geweldig: haar neus komt bijna niet meer van de grond! reactie
|
Reactie van Rene | Hoera, het is 1 januari. En nog een gelukkig nieuwjaar.
|
Reactie van willy leemans | Is alles goed met jullie ?
|
Reactie van piet | Ik lees al een hele tijd niets meer? Alles goed?
|
Reactie van Picaro | Goedemorgen, het gaat prima met alles, behalve met het logboek ;-) Liggen momenteel 'verwaterd' op de Rhone maar genoeg te klussen.
|
Maandag 4 December | tot en met donderdag 21 december. In Janville tijdens het schutten vlug even naar het postkantoor en de bakker… waardoor we helemaal vergeten een afstandsbediening voor de Aisne te vragen. Met als gevolg dat we aan Carandeau voor een gesloten deur komen. De itinerant zegt geen telecommandes te mogen verstrekken en dus moeten we maar rond en terug naar Janville varen. Dat dus nooit!!! Na een rondje bellen komt er dan toch iemand een 'doosje' brengen. Het lijkt een chef, dus probeert Thijs uit te leggen dat het veel handiger zijn als ze hier gewoon een 'afstandsbedieningendispenser' op de sluis zouden zetten, zoals ook op andere locaties gebeurt, maar of de boodschap overkomt… Achteraf blijken we wel geluk gehad te hebben dat we onze poot niet erg lang stijf hoefden te houden, want twee achterburen moeten ook naar Vailly, en daar is het wie 't eerst komt 't eerst lost. De 14e zouden we namelijk weer in het canal des Ardennes moeten laden voor Meppel, om de 22e te lossen. Maar dan blijkt er pas na het weekend geladen te kunnen worden, waardoor we zeker niet meer voor de kerst leeg kunnen komen, maar pas 2 januari. En daar hebben we, mede met het oog op reeds door de familie bij ons geplande kerstetentjes en zo, niet zo heel veel zin in. En dus verandert de reis weer eens… in Pont Sainte Maxence – Helmond! Dat komt ons stukken beter uit. De terugreis verloopt opnieuw vlotjes. Om de drukte in verband met spuien aan Terneuzen te ontlopen gaan we maar via Antwerpen, en aansluitend weer bij Dintel naar binnen om de stijgende Maas te mijden. Als we leeg zijn varen we naar Veghel, waar we 's avonds mooi op de fiets naar de Sligro kunnen om kerstinkopen te doen, en de volgende ochtend is het dan nog maar een paar uurtjes naar ons inmiddels traditionele kerstplekje. reactie
|
Donderdag 23 November | tot en met zondag 3 december. Daar planten we twee appelboompjes aan, een paar bessenstruiken Ă©n een notenboom. Nou ja notenboom… benieuwd of we nog gaan meemaken dat die bonenstaak de reus wordt die we in gedachten hebben! Verder ben ik nog drie daagjes naar Parijs voor Riverdating, wel wat zonde van mijn 'vrije' dagen, maar qua reizen een stuk relaxter dan van en naar een bewegend schip. Ook brengen we nog een bezoekje aan de dierenarts: in Helmond is Tara gebeten door de hond van een collega, en het wondje is dieper en gevoeliger dan we aanvankelijk dachten. Het blijkt niet ontstoken, maar jammer genoeg is ze haar 'onbevangenheid' naar vreemde honden opeens kwijt, en snauwt van zich af als ze zich wat in het nauw gedreven voelt. Maar gelukkig heeft ze hier ook haar 'vaste' speelkameraadjes en na 'n week gaat het weer wat beter. Achteraf bezien blijkt het ook vaartechnisch een goede beslissing dat we deze kant op gegaan zijn: de laadplaats verandert van Stein in Gent. Toch twee dagen minder varen voor hetzelfde geld. reactie
|
Woensdag 8 November | tot en met woensdag 22 november. Het nadeel van leeg komen in Roeselare is dat het zowel naar Nederland als naar Frankrijk ver varen is. Hoewel we liever meteen in noordelijke richting waren gegaan, keren we toch maar om naar Frankrijk, omdat dat beter uitkomt voor een feestje. De bedoeling was dat we in Noyon zouden gaan laden voor Helmond, maar dat verandert in Pont Sainte-Maxence. Waardoor het met nog zo'n verplicht-vrije-dag op 11 november wel wat krap wordt. Als we aan Goeulzin opschutten, vaart naast ons net een geladen pousseur uit, dus die willen we nog wel even voorbij voor het canal du Nord. Alleen draaien we met uitvaren net een stuk hout in de schroef, grr. En nog een hardnekkig kreng ook: een dikke wortelstronk. Na een hele tijd voor en achteruit 'kloppen' zet Thijs de ballastjet maar aan, zodat de schroef wat beter pakt. Hehe, dat werkt. Dan de ballast er weer vlug uit en achter die pousseur aan. Alleen zet die er gauw nog een tandje bij als hij ons ziet aankomen. Met als gevolg dat heel Arleux ligt te deinen - en wij tot het tunnelpand van sluis naar sluis mogen drijven. Maar dan gaat de ballast er uit, en die pousseur eráán! Uiteindelijk kunnen we in het scheidingspand nĂłg twee schuttingen verdienen, voor de ballast er weer in moet. Omdat het de hele dag stortregent is 11 november een dubbel verloren dag, maar we zijn nog mooi op tijd op de laadplek. Alleen blijken we daar 's morgens bij de verkeerde silo te liggen. Dat geldt ook voor een Franse collega, die bij de andere silo ligt. Dus maar even stuivertje wisselen, hoewel we allebei met tarwe naar Helmond moeten… De terugreis verloopt weer vlotjes, waardoor we met het verjaardagsfeestje bijna voor de deur liggen. Na leegkomst varen we maar naar onze thuishaven, hoewel we aansluitend weer in Stein mogen laden. reactie
|
Maandag 16 Oktober | tot en met dinsdag 7 november. In Arles blijk je weer veilig te kunnen liggen op de palen, nu de 'gekraakte' huisjes afgebroken zijn, en omdat het fietspad is doorgetrokken, is het ook een prima Tara-plekje geworden. Maar we blijven er niet lang plakken: samen met een collega die in Sète gelost heeft, kunnen we 's woensdags in Bollene 'blĂ© dur' laden voor (tja…) Roeselare. Als we 's avonds in Roquemaure bij de buurman langszij schieten staat het eten al klaar. Eenmaal geladen gaan we lekker vlot op: op de RhĂ´ne loopt werkelijk geen drup water, we hebben de rivier zelfs nog nooit zo laag gezien. Het kanaal staat gelukkkig nog redelijk op peil. Al met al wordt het een reisje zonder bijzondere vaar-gebeurtenissen. Maar wel met het nodige hondenkwaad, ondanks de vele wandelingen. Zo vreet madame twee levende muizen met huid en haar op, gaat op een sluis lekker in een dode vos liggen rollen, rent weer eens bij een sluiswachter naar binnen,… Op 1 november hebben we een verplicht vrije dag aan Sapigneul, waar helaas niet veel te beleven is: de 'berg' mogen we niet op, omdat er gejaagd wordt en de Emmaus is ook dicht. Verder vieren we onderweg nog de 60e verjaardag van de buurman, met taart en ballonnen. Roeselare blijkt nog steeds een waardeloze ligplek, maar nu Tara beter aan de riem loopt mag ze mee het (best wel gezellige) centrum in. Daarna op de fiets naar een 'centre commercial' aan de rand van de stad, met uitgebreide dierenwinkel. En een AH, toch weer eens wat anders na zoveel weken Franse supermarkten. 's Avonds nog visite: de opstapster van de heenreis en familie. reactie
|
Dinsdag 3 Oktober | tot en met zondag 15 oktober. Twaalf zalige dagen, waarin we ijverig klussen (ruim uitspuiten, buikdenning verven, huid bijwerken, zijramen van de stuurhut van binnen en van buiten kaal maken en in de 2-componentenlak respectievelijk D1 zetten) maar daarnaast ook lekker vakantie houden. Wat wil zeggen 's morgens pas na dag en dauw beginnen en 's middags weer bijtijds stoppen om met de hond op stap te gaan. Bij voorkeur met het bootje naar het strand aan de rechteroever van de RhĂ´nemonding. Wat we meestal helemaal voor onszelf hebben en waar ik iedere keer weer bergen drijfhout en schelpjes verzamel. En Tara in zee duikt of ze nooit anders gedaan heeft, om vervolgens als een gek in het zand te gaan rollen en graven! (Waar haar vacht overigens stralend schoon van wordt, maar dat geldt niet voor ons interieur…) De dagen dat het te hard waait om de RhĂ´ne af te varen gaan we er met de fiets op uit (stroomopwaarts is een mooi groen gebied) of maken een wandeling door het dorp (want madame blijkt opeens best netjes aan de riem te kunnen lopen..). Culinair komen we ook niets te kort, want de markt hier blijkt qua lekkernijen niet onder te doen voor die van Arles, net aan de kop van het schip zit een eettentje waar je 's middags voor een habbekrats heerlijke gegrilde inktvis of runderspies kunt eten en even voorbij de sluis vinden we een super mosselboer. Maar omdat we hier (helaas) niet eeuwig kunnen blijven liggen, en er mogelijk zelfs wat te laden valt op de RhĂ´ne, rukken we ons toch maar los van dit superplekje. reactie
|
Reactie van Rene | Lijkt me inderdaad een erg fijne plek, maar ik neem aan dat jullie daar toch eens echt vertrokken zijn? Alles goed aan boord?
|
Vrijdag 29 September | tot en met maandag 2 oktober. Tegen de middag komen de buren nog een keer langs met de auto en mogen de hondenbeesten zich helemaal uitleven op het 'plage Napoleon'. Net als we, na een wandeling naar de RhĂ´nemonding, aan een strandpicknick willen beginnen, staat de telefoon opeens roodgloeiend: hoewel ze al láng over onze gegevens beschikken, krijgt het overslagbedrijf ons nu op het laatste nippertje niet aangemeld bij de Capitainerie, omdat we daar nog niet in de database staan. En dus mogen we de haven niet in. Want Fos is een ZEEhaven. 'Nou en?' zou je zeggen, maar in Frankrijk betekent alles wat ZEE heet een enorme bureaucratie voor binnenschepen. Na een uur bellen en een strand vol telefoonnummers mogen we zondag dan toch door de sluis. Zaterdag moet er nog even hard gewerkt worden: de ballast is er natuurlijk meteen op de SaĂ´ne al uitgepompt, maar de schotten moeten ook nog gedemonteerd worden. Hoewel het nog prima herbruikbaar is, hebben we niet zoveel zin om met z'n tweetjes al dat hout in het ruim of (afhankelijk van de volgende lading) in het vooronder op te stapelen om het mee terug naar Nederland te nemen, dus heeft onze projectmanager het maar via een plaatselijke Facebookgroep verkocht. De koper blijkt een mosselvisser, die er een paardenstal van wil maken… Gelukkig weet hij van aanpakken, want het is nog een heel gesjouw om alles uit het ruim op de kade en dan in een busje te krijgen. Nadien komt hij ook nog een zak verser-dan-verse mosselen brengen! Zondagochtend een verkenningsfietstochtje langs het kanaal en dan gaan we aan het laatste stukje van de reis beginnen: door sluis Port-saint-Louis en het canal Saint-Louis naar het 'Bassin de Gloria' (ofwel Darse III). Officieel is dat een stukje over ZEE, maar omdat we korter als 70 meter zijn mogen we dat gelukkig zonder loods (en blijkbaar ook zonder toestemming van de prefect…). Maar natuurlijk wel onder strikte begeleiding van de capitainerie, waar we iedere beweging moeten melden. Gelukkig is er geen zuchtje wind, en is de zee spiegelglad, want volgens de locals kan het hier, ondanks de strekdam, flink spoken. Op onze loskade beweegt ook helemaal niets, dus Tara kan gewoon de wal op. Maandagochtend is het stipt om 5 uur echter een drukte van belang: er stappen maar liefst twaalf dockers aan boord! Hoewel ze hier veel grotere schepen (en ladingen…) gewend zijn, gaat het lossen even netjes en vlot als het laden. Binnen het uur is onze lading op 15 assen onderweg naar het binnenland. Als het licht is gaan we, weer onder strenge radiobegeleiding, terug naar ons plekje voor de Tour Saint Louis. En dan eerst maar eens een dagje bijkomen, voor we aan het droog maken en opvouwen van de ballastzakken gaan beginnen. reactie
|
Maandag 11 September | t/m donderdag 28 september. En dan gaat de grote reis toch echt beginnen. Dat wil zeggen… dinsdagochtend liggen we alweer stil aan Pont-Malin, staking! Gelukkig blijken we na de ploegenwissel een werkwillige sluiswachter te krijgen, zodat we nog door kunnen tot Palluel. En zo de hele 'meute' van de Leie, waar 's middags nog niet geschut wordt, toch mooi voor zijn. De volgende dag vallen we samen met een geballaste buurman, die alle sluizen netjes voor ons klaar vaart. Aan het eind van het canal du Nord stoppen we om op tegemoetkomende buren te wachten, die onze trafo en ballastzakken wel eens nader willen bekijken. En passant vieren we maar vast mijn verjaardag. Eenmaal op klein vaarwater moeten we steeds wat meer water in de zakken pompen, tot er in beide zo'n 20 Ă 25 ton zit. Dan liggen we ook wel zo ver achterover dat we, hoewel de kop een stuk lager is dan in 'grand ballast', echt niet meer 'op zicht', maar op de camera moeten varen. Wat voor Tara wat minder wandelingetjes betekent, omdat ik nu, zeker in de afvaart, vaker moet 'tellen' bij de sluizen. Al gaat het (in- en uit-) varen wel gemakkelijker dan normaal geladen. Vanaf Vitry gaan we in de panden echter niets vlotter meer dan met 'volle bak'. Het eerste echte obstakel blijkt de gerepareerde, doorhangende betonnen brug boven sluis La Noue. Zelfs met water in de achterpiek is die zo krap, dat we het dakpaneel voor de zekerheid maar van de stuurhut pakken en dan… gassen maar! De bruggen boven sluis Saint-Dizier zijn ook nogal laag, maar verder valt het me aan deze kant van het kanaal mee. Voor de tunnel krijgen we het nog even benauwd als we de doorvaarthoogte-kettingen raken, maar gelukkig blijken die een stuk lager te hangen dan de ventilatoren in de tunnel! Aan de zuidzijde krijgen we de bekende reeks lage bruggen, maar afvarend kunnen we daar nu gewoon 'gassend' onderdoor. Ondanks het extra opletten, is het toch wel een gezellige reis, niet alleen omdat we een late vakantiegangster aan boord hebben, maar ook doordat er met het mooie nazomerweer nog veel toeristen en omwonenden langs het kanaal onderweg zijn. En dat grote ding in het ruim geeft toch vaak aanleiding tot een praatje. Al zijn er ook sluiswachters die zeggen 'Dat zie je niet vaak, schepen die leeg naar het zuiden gaan…' ;-) Maar we zijn toch opgelucht als we weer heelhuids op 'groot' water komen. In Saint-Jean de Losne wordt onze opstapster weer opgehaald, ondanks een met buikkrampen kampende chauffeur. Dus terug rijdt ze maar gewoon zelf! Daarna gaan we nog maar een stukje doen, want hoewel we nog een week de tijd hebben om beneden te komen, is er ook weer sprake van stakingen op de RhĂ´ne. In Ormes maken we een mooie avondwandeling met Tara die voor een plastic emmerdeksel opeens ongewoon fanatiek het water in duikt! Aan de palen beneden Vienne blijk je ook mooi te kunnen wandelen op een (voor ons) nieuw stuk Via Rhona. De volgende avond weer een goed hondenplekje, AncĂ´ne, en de dag erna zelfs een vroege (honden)stop in Roquemaure. Waar buren uit Avignon langskomen met hun viervoeter, en we 's avonds nog lekker barbecueĂ«n. De laatste dag komen we op een nieuw stuk vaarwater - voor de Picaro dan, niet voor de schipper: de RhĂ´ne beneden Arles. Waar je een Amazonegevoel krijgt door de breedte, de woeste natuur en grote boomstronken overal. In Port-Saint Louis aangekomen kunnen we dan eindelijk ook eens voor dat fraaie vuurtorentje gaan liggen. reactie
|
Reactie van bert van der tang | Fijn om weer iets van jullie te horen/lezen!
|
Woensdag 6 September | t/m zondag 10 september. We varen regelmatig door Mechelen, maar dan via het kanaal van Leuven naar de Dijle. Deze keer moeten we een stukje de Dijle zelf op, en dan via de 'Benedensluis' het dok in schutten. Als we het Zennegat voorbijvaren vraagt een Kempenaar of de Picaro woonschip wordt. Huh, waarom dat dan? Nou, omdat we Mechelen binnen gaan en het schip zo mooi zwart is… Nee hoor, deze spits gaat 'gewoon' weer naar de Middellandse Zee! Tenminste, als hij het beladen overleeft… Dat is een heel spektakel, zeker zo midden in de stad. Rond een uur of 9 arriveert het 'convoi exceptionnel', bestaande uit voor- en volgauto's met mensen van het overslagbedrijf, het bevrachtingskantoor en de producent van de trafo, een enorme mobiele kraan, een aparte vrachtwagen met platen voor onder de kraan en natuurlijk de transformator zelf… jĂ©Ă©tje wat een groot ding! Ik troost mezelf maar met de gedachte dat hij uiteindelijk niet zoveel zwaarder is als vier staalrollen. Bovendien komen er drie dikke rijplaten onder, met daaronder weer planken. Als de kraan eenmaal opgebouwd is en het achterste gebint eruit gehesen, blijkt het plaatsen zo vlot en netjes te gaan, dat ik niet eens merk dat de trafo al 'staat'. Nadat hij nog iets naar voren verzet is, kunnen de luiken er voor en achter strak tegen aan liggen, zodat er maar een klein stukje ruim open blijft. Al zal het voor Tara hoe dan ook wennen zijn dat ze deze reis niet over de luiken naar achteren kan lopen. Na wat laatste boodschapjes en een hondenfietstochtje naar het Zennegat is iedereen weer vertrokken en kunnen wij ook het dok uit. Mooi tegen stroom in, zodat we voorzichtig kunnen proberen of het schip wel echt zo stabiel aanvoelt als het volgens de berekeningen zou moeten zijn, want de reis begint meteen op behoorlijk bochtig vaarwater. De stabiliteit valt inderdaad mee, wel merk je goed dat het draaipunt van het schip anders ligt, met alle gewicht achterin. Verder moeten we er ook meteen rekening mee houden dat we hoger zijn dan normaal geladen, aangezien het water op de Rupel vandaag zo hard op komt dat we bij de peilschaal van Boom nog wel onder de spoorbrug door zouden kunnen, maar bij de brug zelf al niet meer! We gaan door tot Baasrode en wachten daar voor de veiligheid weer stroom tegen af. De volgende stop is Oudenaarde, waar we twee 'flexitanks' in het ruim krijgen, om in Frankrijk ballast te kunnen zetten voor de lage bruggen. Deze ballastzakken worden 'opgesloten' tussen houten schotten, om het gewicht zoveel mogelijk naar achteren te brengen. Het plaatsen van die schotten blijkt nog een hele klus, maar gelukkig hebben we er een 'zakkenvuller' bij. En krijgen we 's zondags ook nog hulp (en taart ;-) van de buren. reactie
|
Om veranderingen op deze pagina in de gaten te houden hebt u drie opties
|