LOGBOEK OKTOBER 2014

 September
2014
 
November
2014
Woensdag 1Oktober begint in stijl, met mist op de Schelde. 's Avonds laat vast. Zoals gebruikelijk op woensdag, míjn tv-dag.

Donderdag 2'Graag wil ik jullie adres noteren want ik heb post voor jullie. Dan kan ik het veranderen anders moet ik het terug sturen. Het adres wat erop staat is…' Het mailtje is ondertekend met 'de postbode'. In eerste instantie zie ik het voor een soort phishing mail aan, om achter ons postadres te komen voor malafide praktijken. Maar het genoemde adres is een combinatie van de vorige straatnaam en de huidige postcode. Het mailadres van deze postbode ziet er ook vrij 'echt' uit. Toch maar eens een voorzichtig berichtje terug dan, om wat voor post het precies gaat. Blijkt het een brief van een ons wel bekende Franse afzender te zijn, waar waarschijnlijk wat mis gegaan is met de adreswijziging. Met andere woorden: je wordt tegenwoordig met zoveel rotzooi bestookt, dat je het gewoon niet meer gelooft als iemand z'n werk eens uitzonderlijk goed doet!

Vrijdag 3tot en met zondag 5 oktober. Van Languevoisin tot Conflans krijgen we een opstapper mee. Zijn reisverslag staat op www.elv-transport.com/stage/bruno_reis01.html

Maandag 6Knap, dat ze dat alternat in Parijs zo gelegd hebben dat je altijd nèt een minuut tekort komt…

Dinsdag 7Omdat wij een halve dag te vroeg in Evry zijn, en collega's door problemen bij het laden een halve dag later, mogen we vandaag al lossen, in plaats van morgen. Terwijl ik nou net vanmiddag een overleg met de Franse schippersbond gepland had omdat ik dan zéker vrij zou zijn. Gelukkig zijn we al vroeg leeg, zodat we zelfs nog nog naar Viry-Chatillon kunnen varen, waar ik keus heb uit twee RER-lijnen om in Parijs te komen. Een hoop informatie en inzichten rijker kom ik terug aan boord.

Woensdag 8Dagje klussen, Thijs in de machinekamer en ik op m'n vaste stek. Intussen gaat de ene na de andere reis niet door, maar uiteindelijk wordt het Tavers-Weert. Pas volgende week donderdag laden, maar we zijn niet bang dat we ons intussen vervelen, karweitjes genoeg en Parijs binnen handbereik…

Donderdag 9En dan zit je opeens in de medische mallemolen… en dat ook nog op z'n Frans. Gisteravond kreeg Thijs plotseling hevige buikpijn en vannacht is dat bepaald niet minder geworden. Dus toch maar eens op zoek naar een huisarts – die ook nog langs wil komen. Bij de apotheek krijg ik een nummer van SOS médecins, artsen die 7 dagen per week, 24 uur per dag bij je thuis komen. Tenminste, in theorie. In de praktijk krijg ik twee keer achter elkaar een bandje met: 'Al onze dokters zijn momenteel bezet. Voor dringende gevallen kunt u langskomen bij onze praktijk in de Rue…' Op internet vind ik een soortgelijke dienst, maar die blijkt net in een ander departement te zitten en dus ook niet te komen. Op de vraag wat ik dan moet doen, krijg ik als antwoord '15 bellen', ofwel de Samu. Daar krijg ik dan eindelijk een arts aan de lijn, die een aantal gerichte vragen stelt en vervolgens een ambulance stuurt: waarschijnlijk een blindedarmontsteking. Wegens plaatsgebrek worden we niet naar het ziekenhuis van Viry Chatillon gebracht, maar een kilometer of 15 verderop. Onderweg wordt herhaaldelijk aan mij gevraagd of ik het niet te koud heb, of te warm, terwijl bij Thijs ieder hobbeltje in de weg werkelijk door merg en been gaat… Als de ambulance afgerekend is (gelukkig hebben we nog een Franse cheque) en de paperassen afgewerkt (verlopen European health insurance card is geen pré in een Frans ziekenhuis, ook al heb je een geldige polis bij…), begint het wachten. Na verloop van tijd wordt Thijs opgeroepen, uitgekleed, geprikt, van een pijnstillend infuus voorzien en op een brancard in een zaaltje geparkeerd – met nog een stuk of tien andere patiënten en familieleden. De een is apathisch, de ander ligt te ijlen, een derde vertelt luidkeels over al haar kwalen,… Om de zoveel tijd wordt er een brancard weggereden voor onderzoek of komt er weer een bij. Het personeel is reuze vriendelijk, maar erg efficiënt ziet het er allemaal niet uit. Na een paar uur, met Thijs gaat het inmiddels gelukkig al een stuk beter, krijgen we te horen dat hij door de CT-scan moet, maar dat de scanner net kapot is. Dus moet iedereen per ambulance naar een ander ziekenhuis, en weer terug, wat steeds een uur of twee duurt… Rond vijf uur, net als Thijs aan de beurt is, blijkt de scanner weer gerepareerd. Gelukkig, want om nou in de avondspits dwars door Parijs te moeten… Weer een paar uur later krijgen we dan eindelijk de uitslag: het blijkt geen blinde, maar een dikke darmontsteking te zijn, waardoor een gaatje in de darmwand is ontstaan. De ontsteking wordt eerst behandeld met antibiotica in de hoop dat het vanzelf dicht groeit (waarna het aangetaste stukje over 3 maanden weg-geopereerd moet worden). Als het niet geneest, of zelfs verergert, moet er acuut geopereerd worden, zodat Thijs in ieder geval 5 dagen ter observatie in het ziekenhuis moet blijven. Terwijl Thijs op een bed wacht, begin ik maar eens aan de terugreis, want Kia (die vanmorgen niet van het zieke baasje z'n zijde wilde wijken…) zit al de hele dag alleen. Omdat ik geen flauw idee heb waar ik ben, en geen zin heb om in het donker door onbekende voorsteden van Parijs te zwerven, bel ik maar een taxi. Die er drie kwartier later nog niet is. Dus nog maar een keer bellen. Nee, er is geen taxi op weg naar het ziekenhuis van Longjumeau, of ik al een ander taxibedrijf gebeld heb? 'Nee, ik had toch een afspraak met jullie !?' $*#!@ Dan heb ik het wel even helemaal gehad. Uiteindelijk duurt het nog bijna een half uur voor er een taxi komt. Met al 25 euro op de meter voor het voorrijden… een ambulance is haast nog goedkoper! Aan het eind van de rit krijg ik wel wat korting, maar geen bon. Maar ik ben al lang blij dat ik weer aan boord ben.

Vrijdag 10t/m maandag 13 oktober. Thijs voelt zich binnen de kortste keren weer prima, heeft eigenlijk meer last van z'n infuus, het nachtlawaai in het ziekenhuis, de verveling en het slechte eten dan van z'n kwaal. Omdat ik me 's nachts nou niet zo veilig voel in Viry Chatillon, en een groot deel van de dag (onder)weg ben, komen de buren uit Evry langszij liggen om over mij, Kia en het schip te waken. Behalve gezelschap en morele steun, krijg ik ook nog koffie en warm eten! Op zondag schiet Thijs z'n bloeddruk nog even flink omhoog doordat de weekendarts vond dat hij, omdat hij schipper is, pas woensdag terug naar boord zou mogen. Wat onze stoute plannen om, met hulp van de buren en/of een opstapper, onze reis gewoon door te laten gaan (want gemakkelijker laden dan in Tavers en lossen dan in Weert kunnen we 't toch niet treffen) helemaal in de war dreigt te schoppen. Maar met wat lobbywerk bij de assistente wordt het toch maandag. Als we instructies hebben gehad voor een vezelarm dieet, het medisch dossier hebben ontvangen, afscheid hebben genomen van Thijs z'n kamergenoot en alle formaliteiten afgewerkt zijn, gaan we terug naar boord. Gewoon met de bus, duurt wat langer, maar die taxi's bekijken het maar!

Reactie van
Pier Visserman
Met veel plezier lees ik jullie belevenissen. Maar het werd een stuk zorgelijker toen Thijs in het ziekenhuis belande. Ondanks de luchtige toon zit je dan wel met een probleem. Als jullie er gebruik van willen maken kom ik graag naar boord wanneer dat nodig zou zijn. Ik ben sinds kort met pensioen en heb altijd gevaren wat begon bij mijn ouders a/b op een spits. Ik los wel eens af in de passagiervaart en in de zomermaanden varen wij met onze eigen boot. In de wintermaanden is het duidelijk rustig. Vandaar dit idee. Als ik iemand kan helpen uit de spitsen vaart doe ik dat graag. Reiskosten vergoeding lijkt mij billijk en voor de rest vind ik het fijn om te doen.

Reactie van
Rene
Hallo aan boord van de Picaro,
Wilde jullie bedanken voor het kijk een leesplezier in het afgelopen jaar. Prettige feestdagen en een goed 2015.
Rene

Reactie van
Jan van Laar
Thijs & Annemarie, bedankt voor de weblog in 2014 ,ondanks de nodige 'hobbels' dit jaar. Prettige feestdagen en alvast een fijn en gezond 2015.

Reactie van
Picaro
Bedankt voor het aanbod, we bewaren het voor als er zich weer eens wat voordoet…

Dinsdag 14Omdat Thijs toch een tikje draaierig is van al die zware antibiotica, en het natuurlijk ook nog mis zou kunnen gaan onderweg, heeft een collega een helpende hand voor ons geregeld. Iemand die al alle papieren heeft, maar graag de fijne kneepjes van het spitsenvak wil leren. Een win-win situatie dus. Terwijl Thijs onze nieuwe opstapper afhaalt op Gare du Nord, doe ik boodschappen en breng ik aan boord de boel een beetje op orde, want daar is afgelopen week weinig van terecht gekomen.

Woensdag 15Op naar Saint-Mammés. Na een (geplande) telefonische vergadering – en een vergeefse wandeling naar de bakker – doen we het laatste stukje naar de laadplek: deze keer kwam die lange melddatum wel heel goed uit! Daar aangekomen vieren we de verjaardag van de buurman.

Donderdag 16Altijd een stofbende, mais laden. Maar nu hebben we personeel om te boenen ;-) Hoewel we als tweede geladen hebben, loopt het zo lekker dat we 's avonds weer 'terug bij af' zijn – al is het nu wel een plek geworden waar we slechte herinneringen aan hebben…

Vrijdag 17We hadden ons natuurlijk voorgenomen het deze reis rustig aan te doen. Maar ja, a.s. dinsdagochtend moet ik weer in Parijs zijn, voor een vergadering van de Franse schippersorganisaties, VNF, het ministerie en de gendarmerie over de beperking van de toegestane maten voor spitsensluizen. Omdat dat vanuit het canal du Nord niet gaat lukken per ov, willen we proberen maandagavond in Douai of Valenciennes te komen, waar ik dinsdagochtend dan vroeg op de trein kan stappen. Dus maken we het vanavond toch maar laat: even doorduwen naar Boran.

Zaterdag 18Met als gevolg dat we eigenlijk 'te vroeg' in Ribecourt zijn, waar de Liane ook net aangekomen is. Vooruit dan, even samen koffiedrinken moet kunnen. Omdat het voor het jaargetijde nog zo'n zalig zacht weer is gaan we lekker buiten zitten. Zo zalig zacht, dat je bijna aan barbecueën zou gaan denken… denk, reken… als we nou eens in plaats van via het canal du Nord, via Saint-Quentin zouden varen… dat betekent in plaats van twee dagen stressen of we het wel of niet halen, opeens twee dagen relaxed varen en er zeker heen kunnen…. maar ook een dag verlies en een overnachting in Parijs voor mij… daarentegen wel weer 'kleine' sluizen-ervaring en 'the Riqueval-experience' voor onze opstapper… Op naar de bio-boerderij dus, voor lamskoteletjes en verse sla!

Zondag 19Bij het varen kan ik gerust gemist worden, dus kan ik me voorbereiden op de vergadering, nog wat foto's van afbrokkelende sluismuren nemen (dat kan hier toch niet aan 'te brede' schepen liggen…), en een pandje meewandelen met Kia.

Maandag 20Terwijl de heren boodschappen doen, werk ik vlug de mail af, en dan óp naar Parijs. Voor de zekerheid heb ik maar een hotel in de omgeving van het VNF-kantoor genomen, net aan de andere kant van het canal St-Martin. Leuke buurt, maar m'n kamer lijkt meer op een bezemkast (en je moet er niet aan denken dat er in zo'n labyrint 's nachts brand uitbreekt…). Bovendien krijg ik de wifi niet aan de gang, zodat ik weinig nuttigs kan doen. Dan maar iets aangenaams: de Hokusai-expositie in het Grand Palais, die eigenlijk voor onze 'vrije week' in Viry-Chatillon op de planning stond. Helaas blijken meer mensen op dat idee gekomen: ruim twee uur wachttijd. Nogal ongezellig in je uppie, en dan gaat het ook nog regenen. Naar het Louvre dan maar, waar de 'nieuwe' Islamitische vleugel ook nog op het verlanglijstje stond. Ook hier een lange rij. Weliswaar sta je hier droog, maar daar heb ik ook geen zin in. Dan maar winkeltjes kijken, in plaats van kunst. Valt ook al tegen: Habitat heeft tegenwoordig niets bijzonders meer, de BHV is ook echt niet meer de winkel van Sinkel die het vroeger was, en als ik, weer vanwege de regen, het Forum des Halles in schiet, blijkt daar de helft van de winkels gesloten vanwege een verbouwing. Grombrom, je hebt van die dagen. Aan boord valt het ook niet mee: door een tegenvaart hebben ze nog bijna de rame gemist, 't is dat de toueur blijft wachten…

Dinsdag 21Slecht nachtje gehad, door het rare bed, de herrie in het hotel, en, vooral, door een laatste-nippertje-besluit van de voorzitters waar ik het absoluut niet mee eens was. Bij de vergadering gaat het er nogal op, maar, zo hoor ik na afloop, blijkbaar is dat alleen maar 'cinéma'. Weer wat geleerd over Fransen! Met de voorlopige uitslag kan ik wel leven, en voor de internationale betrekkingen was het ook niet verkeerd, dus besluit ik na afloop mezelf maar op een déjeuner in zo'n leuke bistro te trakteren. Ik heb ook alle tijd, de eerste directe trein naar Valenciennes vertrekt pas over twee uur, en daar moet ik dan nog een paar uur door zien te brengen voor Thijs arriveert. Omdat het centrum niet veel voorstelt, mijn tas steeds zwaarder lijkt te worden, en m'n schoenen steeds kleiner, duik ik maar een McDo in (yes, eindelijk internet :-) Vervolgens blijkt sluis Valenciennes, toch al zo'n fijne omgeving in het donker, ook nog helemaal omhekt. Kortom, echt zo'n nou-ga-ik-onderweg-zeker-nóóóóit-meer-naar-een-vergadering-moment…

Woensdag 22Er leiden meerdere wegen naar Weert, maar omdat onze opstapper graag via Strepy-Thieu wil, gaan we daar maar weer 'ns langs. Daarvoor kom ik wel even achter m'n scherm uit: ook voor ons nog altijd een indrukwekkend kunstwerk.

Donderdag 2318, 19, weer 20 mailtjes verstuurd vandaag, waarvan niet één 'privé'. Over de RPP en de Franse vaarwegen natuurlijk, maar ook over zij-instromers en jonge starters in de spitsenvaart, logo's en leden, krantenartikelen en geluidsmetingen,…

Vrijdag 24Hèhè, weer 'veilig' in Nederland: het was me het rondje wel deze keer. Als onze opstapper opgehaald is, gaan we nog maar even door naar Born, zodat we morgen zeker nog in Weert komen. Onze voorbuurman is al lang leeg, en zelfs alweer aan de reis.

Zaterdag 25Rond de middag arriveren we in Weert, waar we eerst maar eens naar de markt en de super gaan. Want Thijs is inmiddels van z'n medicijnen af, en mag langzaamaan ook weer normaal gaan eten. Gelukkig maar, want groente-, fruit-, kruid-, noot-, en pitloos leven valt niet mee. Voor de zekerheid hebben we zelfs de cafetière-koffie 'nagefilterd'…

Zondag 26's Morgens de BTW, 's middags de halve familie op 'ziekenbezoek'. Voor beide geldt: beter laat dan nooit ;-)

Maandag 27Nog niet lossen vandaag. Dus zet Thijs het Nederlandse medische circuit maar vast in gang. Om te beginnen door uit te zoeken bij welke huisarts hij nou eigenlijk ingeschreven is, want daar is hij deze hele eeuw nog niet geweest…

Dinsdag 28Als we de luiken open leggen, rent er een muisje over de lading. Gelukkig laat deze zich gemakkelijker vangen dan zijn voorganger. Of, waarschijnlijker, háár voorganger: op een van de maisbergen blijkt een keurig nestje gebouwd van stukjes maiskolf, blaadjes, pluisjes en ander 'zwerfvuil'… Daarna arriveert een 'geluidsonderzoeker': we hebben namelijk toegezegd mee te zullen doen aan een (motor)geluidsmeting op spitsen, in verband met de overgangseisen. Vandaag worden alle ruimtes opgemeten en gefotografeerd, later komt er nog een heel team met allerlei apparatuur een dagje meevaren. Wat ons betreft hadden ze vandaag meteen mee naar Helmond kunnen varen, maar dat ging niet.

Woensdag 29Na aankomst in Den Bosch worden we opgehaald om in het nieuwe 'ouderlijk' huis garnalen te komen eten. Die mocht Thijs van de Franse diëtiste overigens al die tijd al eten, 'maar dan wel zonder kop en poten'…

Donderdag 30Niet alleen de eetwijzen, maar ook de geneeswijzen zijn in Nederland duidelijk anders dan in Frankrijk: hier blijkt opereren helemaal niet standaard te zijn na een darmontsteking. Maar voor de zekerheid gaat de huisarts het navragen bij de specialist. We hopen dat Thijs deze ronde dan nog onderzocht kan worden in het ziekenhuis, is dat tenminste afgewerkt. En als het wat langer mocht duren gaan we maar een tijdje op vakantie met de camper, daar zijn we wel aan toe. Bijvoorbeeld naar de Opaalkust: is meteen het probleem opgelost hoe ik maandagmorgen om 9 uur in Béthune moet zijn voor een vergadering… 's Middags de allerlaatste meubels en spullen mee verhuizen.

Vrijdag 31Vandaag vloeien er onverwacht heel wat traantjes… Gisteren heeft Kia nog de hele dag mee 'gesjouwd' en gespeeld, maar 's avonds na het eten wilde haar linker achterpoot opeens niet meer, zodat ze na een paar stappen steeds om viel en dan niet meer op eigen kracht overeind kon komen. We hadden gehoopt dat het na een nachtje rust weer beter zou gaan, maar vannacht ben ik nog een paar keer opgestaan omdat ze zich niet meer om kon draaien in haar mandje, en als het licht wordt zien we dat haar poot nu stijf en schuin onder haar buik door staat en haar voet helemaal krom getrokken is, als een klauw. Lopen gaat echt niet meer, laat staan een plasje doen… Zelf wil ons dappere hondje echter nog steeds achter ons aan lopen, en kijkt dan geërgerd om naar dat lastige achterlijf, dat opeens op de grond zit. Zo triest, dat het kopje wel wil maar het lijf niet meer. Allebei hebben we het gevoel 'dit is het dan…' maar het valt niet mee om dat uit te spreken, en al helemaal niet om de dierenarts te bellen. Die wil het eventueel nog twee dagen proberen met medicijnen, maar zegt ook dat ze waarschijnlijk wel pijn heeft, al laat ze dat niet merken. En zelfs al zou ze gedeeltelijk herstellen, beter wordt ze natuurlijk niet meer. Zo'n ellendige aftakeling willen we ons trouwe maatje, dat altijd zo actief geweest is, niet aandoen. En dus mag ze rustig, bij Thijs op schoot, inslapen.

Reactie van
Rene
Wat triest voor jullie, maar wat een goed leven heeft ze bij julie gehad. Hoop dat jullie er inmiddels wat overheen zijn.

Reactie van
Picaro
Het is nog steeds wennen, maar ze heeft inderdaad een super leventje gehad.

 September
2014
  
 November
2014
print-versie