|
|
| Donderdag 1 | Vandaag gaan mist (Saône) en mistral (Rhône) volledig langs me heen. NPI wil een artikel over de crisis in de Nederlandse binnenvaart. De afgelopen dagen informatie opgevraagd en tijdens het wandelen, schuren en stofvrij maken vast over een opzet nagedacht. Gisteren alles wat er de afgelopen maanden gebeurd, voorgesteld en gezegd is nog eens doorgelezen. Vandaag begin ik dan, uit m'n hoofd, mijn verhaal te schrijven. Dat ik komende dagen ga checken, bijschaven en nog eens bijschaven, om het maandag (natuurlijk pas óp de deadline ;-) in te sturen.
|
| Vrijdag 2 | 'Vroeg' vast in Valence. Dus besluiten we met Kia door het park naar de stad te lopen, en daar wat te eten te halen. Maar als je dan op een gezellig pleintje met platanen terecht komt, en feestelijk verlichte terrasjes…
|
| Zaterdag 3 | Ik zou al zo lang zo graag eens een wandeling maken door die bergen tegenover Valence. En we hebben een dag over. Maar we hebben deze reis ook al zoveel pech gehad dat we de gok niet durven te nemen: dóór naar de losplek dus. Van buren hadden we gehoord dat de verlaten 'Cité ouvrière' daar ook wel een bezoekje waard was. Omdat het bedrijfsterrein wel afgesloten zal zijn maken maar we aan de palen vóór de lossteiger vast. Die staan natuurlijk net 38 meter uit elkaar, wat enig geklungel vergt om vast te maken, dan de loopplank zien te leggen, langs een steile helling omhoog krabbelen…Maar de buren hebben niet overdreven, een echt spookstadje. Twee of drie arbeidershuisjes lijken nog bewoond. Als ik later nog een rondje maak, met camera, staat er een oud mannetje naar me te wenken, 'Kom maar in mijn huisje…' Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn voorzichtigheid. Helaas kan ik 'Joseph' nauwelijks verstaan, maar ik begrijp dat hij een van de laatste Lafargewerknemers is die hier geboren en getogen is. Als hij een plakkerig glaasje pastis voor me in wil gaan schenken besluit ik dat ik nu toch echt eten moet gaan koken…
|
| Zondag 4 | Voor de kanalisatie van de Rhône was Le Teil zelf, wat nog een paar kilometer boven onze loskade ligt, een belangrijke havenstad. Dus daar willen we wel eens gaan kijken met het bootje. Natuurlijk staat die paal achter het schip net in de draaicirkel van de davit. Dan maar een lengte vooruit, onder de grijper… oeps, aan de grond! Of liever gezegd, op een bauxietbult. Dan maar naar de buitenste palen. Daarvandaan kunnen we dus alleen nog maar met het bootje aan de wal komen. En daarmee komen we ook niet zo ver meer de 'oude' Rhône op: direct voorbij de losplek zien we al grote stenen opdoemen, en verderop komen die alleen maar dichterbij… En stapvoets varen gaat ook niet echt goed, met stroom en wind tegen. Dan maar af, naar Viviers, en daar een rondje lopen en een broodje kopen. 's Middags maken we nog een wandeling over de grindbank aan de overkant: het is tenslotte dierendag…
|
| Maandag 5 | Aangezien onze voorgangers allemaal pas met vijf à zes weken wachten aan de reis waren, ofwel leeg het Rhône-Saônebekken ontvlucht zijn, gingen we er natuurlijk vanuit dat ons hetzelfde lot te wachten stond. Omdat de Vogezen voorlopig nog gestremd zijn, het Canal latéral à la Marne pas over een dikke maand weer open gaat, en er in de regio Montargis de laatste tijd ook weinig te doen is, hadden we ons al voorgenomen maar leeg via de Doubs naar de Rijn te steken, en die vervolgens (waarschijnlijk ook maar leeg) af te varen naar Nederland. En dan wordt er opeens gebeld of we donderdag in Le Pontet rijst willen laden voor Valenciennes. Alle schepen voor ons blijken namelijk ofwel weggevaren omdat er niets verwacht werd, ofwel geen rijst te mogen laden vanwege hun voorgaande lading. Hoewel we nu wel een end om moeten varen via de Centre en maar 230 ton mee kunnen nemen zeggen we toch geen nee. Als we leeg zijn varen we naar Bollène, om daar morgenvroeg boodschappen te doen.
|
| Dinsdag 6 | En dan gaat midden in de nacht de telefoon en blijkt je moeder, pas 64, totaal onverwacht overleden. Waarschijnlijk aan de gevolgen van hersenbloeding. Het dringt door, en toch ook weer niet. De eerste uren zijn we vooral bezig met bedenken hoe we alles moeten regelen: hoe kom ik zo snel mogelijk in Nederland, wat doen we met onze reis… Om 5 uur vertrekken we maar richting Avignon, zodat ik daar 's middags de trein naar Brussel kan nemen. Om 9 uur kunnen we de bevrachter gaan bellen. In overleg besluiten de reis toch maar door te laten gaan, maar morgen al te laden, zodat Thijs donderdag met een huurauto naar Nederland kan komen. Dus moet er ook nog even wat aan het ruim gedaan worden… In Avignon brengt buurman me met de auto naar het TGV-station - en van de rest van de dag kan ik me weinig herinneren.
|
Reactie van
bas | Annemarie en thijs.
Ik lees dit verschrikkelijk bericht net pas. Ik wil jullie alsnog heel veel sterkte toe wensen met het verlies van je moeder en schoonmoeder.
|
Reactie van
Toos Vermeeren | Annemarie En Thijs
Heel veel sterkte nu en in de toekomst.Groetjes Marinus en Toos
|
Reactie van
Joke Jack | En dan lees je deze tekst….het is en blijft onwerkelijk, liefs voor jou, voor jullie allebei.
|
Reactie van
Fam.E.Kleine | Onze condoleances voor het overlijden van je moeder, Annemarie.
Heel veel sterkte toegewenst.
Groeten Evert en Janny
|
Reactie van
Annemarie | Bedankt voor alle medeleven, via de site en mail
|
Reactie van
Piet & Rieky | Hallo Thijs en Annemarie,
Alweer een paar weken verder, het leven gaat gewoon door, ondanks dat er voor jullie heel veel verandert is, ook wij missen jullie moeder en schoonmoeder erg het is nog steeds zo moeilijk te bevatten dat wij haar nooit meer in levende lijve zullen ontmoeten.
Vader vertelde dat jij Annemarie woensdagavond naar huis komt om alles in orde te maken voor a.s. donderdag ook wij zijn van de partij, nou lieve familie in gedachte zijn wij bij jullie en nogmaals heel veel sterkte toegewenst in deze verdrietige tijd.
Veel liefs van ons beiden.
Ome Piet en Tante Rieky
|
| Woensdag 7 | tot en met donderdag 15 oktober De dagen vliegen voorbij, met dingen regelen en bespreken, bezoek en telefoontjes ontvangen en, na de begrafenis op zaterdag, pa een beetje op weg te helpen met het huishouden. Thijs moet 's zondags alweer terugrijden, want komend weekend gaat het Canal du Centre ook nog dicht wegens watergebrek. Donderdagavond arriveren we precies tegelijk in Chalon sur Saône: Thijs varend, ik met de trein.
|
| Vrijdag 16 | Ik heb het even helemaal gehad, al meer dan een week slecht geslapen en veel last mijn nek en schouders. Dus komende twee weken ben ik van plan niets anders te doen dan lekker van het varen te genieten: tussen de sluizen door op mijn stoeltje naar buiten zitten kijken, af en toe een pandje met Kia mee wandelen en veel foto's nemen. Het Canal du Centre leent zich daar ook uitstekend voor, met achter iedere bocht (en dat zijn er heel wat…) weer een ander landschap, dorpje of sluiswachtershuisje. En als je er dan ook nog eens twaalf jaar niet meer geweest bent… De diepgang valt ons reuze mee en tot onze verrassing mogen we 's avonds zelfs in de (automatische!) sluis blijven overnachten.
|
| Zaterdag 17 | 'Enfin, le Picaro!' zegt de chef, die speciaal met de sluiswachter mee gekomen blijkt om ons 'in het echt' te zien. De rest van de dag zitten we ook niet zonder gezelschap: om de haverklap stopt er een auto op de sluis om naar het schutten te kijken of een praatje te maken. Dat we rijst in hebben doet het hem helemaal: dat spreekt de meeste mensen toch veel meer aan dan gerst of tarwe. Het nadeel van die autoweg, in plaats van een jaagpad, langs het kanaal is wel dat er vandaag weinig gewandeld kan worden. En dat auto's zo de sluis op kunnen rijden blijkt nog een nadeel te hebben… Tegen de middag blijft de sluisdeur achter ons veertig centimeter open staan. Dus volgt de gebruikelijke procedure, deuren een paar keer open en dicht, schroef er flink op, maar niets helpt. Met de pikhaak voelt Thijs wel iets op de drempel, maar dat is te zwaar om met één haak weg te krijgen, en de pikhaak van de sluismeester is veel te kort. 'Dat wordt de duikers bellen', zegt hij somber, 'wat vervelend dat dat nou weer net bij een vrachtschip moet gebeuren…' Wij zien de bui ook al hangen: bijna twaalf uur, dus die duikers zijn net gaan eten, om twee uur komen ze terug maar dan hebben ze net gegeten en mogen de eerste twee uur niet duiken… 'Zullen we dan zo maar gaan opschutten?' vraagt de sluismeester. We kijken eens voorzichtig naar de sluisdeur: de kans dat hij door de waterdruk dicht geduwd wordt lijkt ons heel wat kleiner dan het risico dat die hele deur eruit klapt… Gelukkig arriveert dan net de reddende engel, in de vorm van een sluismeester uit de volgende sector. Die komt aanscheuren met een zes meter lange pikhaak, die hij voor door het passagiersraampje gestoken heeft en die achter door de openstaande klep over de weg sleept… Met twee sluismeesters op het achterdek ben ik blij dat we de kont niet pas geverfd hebben, maar hun prikactie werpt wel vruchten af, in de vorm van steeds meer ronddwarrelende velletjes papier. De sluismeesters hadden er al zo'n vermoeden van: er is weer eens een pak reclamefolders in de sluis gedumpt. Als het touwtje er eenmaal af is, is het zo gebeurd. Omdat de collega-sluismeester het zelf ook niet helemaal verantwoord vindt om nog eens met die pikhaak te rijden transporteren wij die 's middags maar op de luiken terug naar sluis 1 'Méditerranée'. Daarna doen we nog twee sluisjes af, aan de 'Océan'-zijde.
|
| Zondag 18 | Voorbij Montceau-les-Mines wordt het kanaal geleidelijk wel wat 'droger', maar niet zo slecht als we ons herinneren van onze reis daarheen, in 1995. Misschien komt dat doordat we nu afvarend zijn, zodat we ieder pand een schutting water 'mee' krijgen. Bovendien spoelen de meeste sluismeesters ons ook nog even 'op de hand' de sluis uit. Maar de bolders op de sluismuren staan nog steeds even ongelukkig als vorige rondes ;-( In de laatste sluis heeft Thijs een leuk gesprek met iemand die in de watersport werkt. Als hij zijn auto niet al vol met vrouw-en-kinderen had gehad, had hij ons bij zich thuis uitgenodigd!
|
| Maandag 19 | Toen ik uit Avignon wegging was het nog kortebroekenweer, toen ik in Chalon weer aan boord kwam hadden we nachtvorst. En vanmorgen lijkt het wel december: alles wit bevroren. Desondanks maak ik met Kia een mooie wandeling door het haaglandschap met 'Charollais' koeien. Vanaf Paray-le-Monial is er weer een jaagpad, zodat ik vooruit kan lopen om de 'Rigole de l'Arroux' met z'n klapbrug, aquaduct en berrichon-sluisje te bekijken. 's Avonds komen we in het lange pand beneden Digoin terecht. Normaal gesproken hadden we daar lekker vastgemaakt, maar we moeten alles op alles zetten om zondagavond Montargis te halen. Waar ik dan maandagochtend de trein naar Parijs kan nemen voor een gesprek met VNF, samen met twee collega's. Eigenlijk had ik nog helemaal geen zin in al die 'stress', maar deze en gene vonden dat ik zou moeten gaan… In het donker lijkt het lange pand, toch al berucht vanwege z'n 'langdurigheid', nog eens extra lang te duren. Dus als we een kilometertje voor de sluis op een bult belanden (wat je zo in het donker alleen maar merkt doordat de GPS naar 0,0 km/h zakt ;-) vinden we dat een prima overnachtingsplekje… De Doosan heeft er vandaag z'n eerste 2000 uur al weer op zitten!
|
| Dinsdag 20 | Hier in het Canal latéral à la Loire zijn de panden wat langer en eentoniger dan in het Canal du Centre, zodat ik me maar eens door twee weken mail heen ga werken.'s Middags ook nog even twee kale plekjes op de boeiing bijwerken. Die vermoedelijk in het donker door een stenengooier zijn veroorzaakt: in het gangboord vonden we vanmorgen ook een grote steen. Vervolgens laten we een Franse buurman voorbij, die in La Chapelle Montlinard gaat laden. Een nieuw transport, rechtstreeks van de boerderij in het schip. Hoewel het hier weer handsluizen zijn, mogen we nu 's avonds niet meer in een sluis blijven liggen. Franse logica, zullen we maar denken.
|
| Woensdag 21 | Vandaag is het gemakkelijk vastmaken: op het aquaduct van Le Guétin, hoog boven de Allier. Voor we daar vastliggen is het wel half een 's nachts, we moeten er wat voor over hebben om 'Parijs' te halen! Het ergste vind ik dat ik in het donker zo weinig foto's kan nemen, voor die ene keer dat we (misschien nog maar…) langs deze route komen. Want het beheer over het Canal du Centre wordt volgend jaar overgenomen door de Regio Bourgogne, en of die de binnenvaart nu zo hoog in het vaandel heeft…
|
| Donderdag 22 | Voor wie nu bezorgd is dat wij met die nachtvaart onvoldoende 'rusttijd' krijgen: we beginnen hier iedere morgen pas om acht uur hoor ;-) Bovendien hebben we officieel ook nog een uur middagpauze. Maar gelukkig nemen de meeste sluismeesters het daar niet zo nauw mee. Tenminste… als we om tien over twaalf boven sluis Marseilles-les-Aubigny komen staat de deur dicht, de sluis leeg, en is er geen mens te bekennen. Grr, vooral omdat we nergens vast kunnen maken: aan beide kanten schuine muren waar we anderhalve meter vanaf blijven. Een touw op een bolder gooien lukt ook niet, omdat daar paaltjes voor staan met een ketting ertussen. En dat in zo'n historisch binnenvaartcentrum! Tot overmaat van ramp sluit het winkeltje op de sluis om half een, terwijl wij helemaal zonder brood zitten. Dus leggen we onszelf maar aan de ketting, met behulp van een dregje…
|
| Vrijdag 23 | Als ik bij Saint-Satur een stukje meeloop zie ik Kia opeens een paar gekke sprongen maken en vervolgens zielig met haar voorpootje omhoog blijven staan. Er blijkt een gemeen vishaakje tussen haar voetkussentjes te zitten. Thijs vaart ondertussen natuurlijk gewoon verder, dus als een voorbijganger vraagt of hij kan helpen maak ik dankbaar gebruik van zijn GSM. Zodat ik in het eerste het beste aquaductje weer aan boord kan stappen, in plaats van acht kilometer met 17 kilo hond te moeten sjouwen. Aangezien we dat haakje er zelf niet uit krijgen biedt de 'voorbijganger' ook nog aan ons met de auto naar de dierenarts te brengen. Als Kia eenmaal slaapt is het zo gebeurd. Maar als ik mijn hondje zo bewegingloos zie liggen merk ik wel dat ik toch nog wat minder sterk in m'n schoenen sta dan anders… Mevrouw zelf is 's avonds alles al lang weer vergeten en wandelt dus graag een stukje mee over het aquaduct van Briare. Een eersteklas overnachtingsplekje…
|
| Zaterdag 24 | ware het niet dat ik nog steeds slecht slaap. Bovenop alle andere trubbels komt ook nog een rapport van het Franse Ministerie van Financiën, waarin voorgesteld wordt 27 vaarwegen - waaronder een aantal zeer belangrijke voor de spitsenvaart - te declasseren. Op zich al genoeg om wakker van te liggen, en als je daar dan ook nog even een artikel over moet schrijven… Dus als er 's morgens om vier uur een 'intro' in me opkomt kruip ik maar meteen achter de PC. We hadden vandaag pas willen gaan varen als het echt licht was, om nog een mooie foto van de Picaro op dit allerberoemdste aquaduct te kunnen maken, maar aangezien er een jachtje achter ons blijkt te liggen starten we maar wat vroeger. Zucht, Digoin, Le Guétin en Briare in de schemering, Rogny in de motregen…
|
| Zondag 25 | Maar Montargis gehaald! Als we 's middags afschutten in 'La Marolle' ziet de sluis binnen de kortste keren zwart van de mensen. De meesten wandelen nog met ons mee naar 'La Reinette'. Rijst… rijst… rijst… hoor ik van het ene groepje naar het andere echoën.
|
| Maandag 26 | 'Parijs' compenseert onze spoedreis over de Centre weer een beetje: goed gesprek met VNF. Thijs is nog niet in Nemours als ik daar met de trein arriveer, dus kan ik mooi nog even boodschappen doen. Wat er in het zuiden dus helemaal bij ingeschoten was, en waar onderweg ook weinig van gekomen is, zodat we de laatste dagen tamelijk 'experimenteel' gegeten hebben. Gelukkig zaten we niet zonder rijst ;-) En dankzij de sluismeesters ook niet zonder eieren, wijn en groenten uit eigen tuin… alleen al daarom zou je toch tot je laatste snik voor de spitsenvaart blijven vechten!
|
| Dinsdag 27 | Niets voor mij, op zo'n korte termijn een verhaal 'moeten' afleveren. Maar ik red het voor de deadline: www.schuttevaer.nl/nieuws/actueel/nid12402-spitsenschippers-moeten-hoop-houden.html 's Middags op de Seine vlug de binnen- en buitenboel, want morgenvroeg vertrek ik vanuit Parijs weer met de trein naar Nederland.
|
Reactie van
Ton van Seeters | 'n goed stuk in de Schuttevaer. Maar bovenal heb ik veel respect voor de spitsendelegatie die heel veel moeite en tijd besteedt aan de strijd tegen inkrimping van het spitsenvaarwegennet. Als ik spitsenschipper zou zijn ging ik het met collega's regelen dat er met kerstmis een goede franse wijn bij de delegatie komt. Veel succes met jullie werk.
|
Reactie van
Picaro | Iedereen een fles water naar VNF (Nancy) sturen zou ook wel leuk zijn…
|
| Woensdag 28 | tot en met zaterdag 31 oktober. Om ma's 65e verjaardag te vieren met de familie, even te kijken hoe alles thuis loopt, en, nu ik er toch ben, ook maar naar de medewerkersbijeenkomst van Weekblad Schuttevaer te gaan (hé, veel bekende gezichten in het nieuwe Jaarboek Binnenvaart!). Thijs hoeft deze ronde niet alleen te varen: die kan de opstapper van de buren lenen. Zijn verslag staat op www.westropa.nl/boordjournaal/index.html
|
|