|
|
| Donderdag 1 | 'De sluis staat open', krijgen we te horen als we ons voor de Royers melden. We nemen de bocht toch maar heel voorzichtig: eerst zien dan geloven… Maar het is echt extreem rustig: tussen Antwerpen en Merelbeke komen we niet één schip tegen.
|
| Vrijdag 2 | Om vijf voor zes staan wij met z'n drietjes startklaar in de stuurhut, maar in het sluiskot is om vijf over zes nog steeds niemand te bekennen. Dus alle scheepvaartberichten van afgelopen tijd nog maar eens doorlopen en ja hoor, ook ná een feestdag beginnen ze hier pas om negen uur. Schippers en sluismeesters zijn overigens niet de enigen die vandaag moeten werken: een grote vrachtwagen heeft zich over kleine weggetjes naar sluis Asper gewaagd om ons even gedag te komen zeggen…
|
| Zaterdag 3 | Boven Cambrai begint het water te kraken - en is de gang eruit. Niet omdat we het ijs niet gebroken krijgen (daar hebben we voorburen voor ;-) maar omdat automaten het onder deze omstandigheden af laten weten. Zodat eerst de eerste buurman zowat elke sluis in panne heeft, vervolgens de tweede, dan wij… En natuurlijk maar één dépanneur voor drie schepen.
|
| Zondag 4 | Een bekende fotomobiel op de sluis… zodat we 's middags voor de tunnel met een groot én internationaal gezelschap aan de koffie zitten (en vervolgens aan de wijn - van barbecuen zien we deze ronde maar af): een Française, een Duitse, vier Belgen en vier Nederlanders. Allemaal spitsenschippers en/of -liefhebbers, dus reuzegezellig !
|
| Maandag 5 | Als we wakker worden zijn de luiken wit, 2,5 uur later zijn ze weer grijs, een uurtje later gemêleerd, drie kwartier nadien weer grijs, en dan worden ze witter en witter… Gelukkig maar vijf sluisjes glibberen vandaag. Maar dat dikke pak sneeuw levert natuurlijk wel mooie plaatjes op van de rame, ladende collega's in Lehaucourt, door het ijs ploeterende voorburen en een vrolijke Heidewachtel. En bij aankomst in Saint-Quentin een sneeuwballengevecht!
|
| Dinsdag 6 | Onze opstapper vertrekt weer met de trein naar Nederland… via Parijs! Je kunt tegenwoordig ook nergens meer op bouwen, niet op de spoorwegen, niet op de banken, en nu ook al niet op het broeikaseffect. Ofwel, 's middags ouderwets sneeuwvegen, anders zijn de luiken niet te tillen. Voor we open kunnen leggen zijn de laatste restjes weliswaar weggesmolten, maar ook meteen weer op de randen van de luiken vastgevroren. Zodat we dat ijslaagje kapot moeten slaan om de 'vorkjes' er nog omheen te kunnen krijgen. Gelukkig hoeven we 's avonds niet dicht te leggen. En vooral: morgenvroeg niet opnieuw open te leggen, want het is 's nachts echt bitter koud. Zo koud, dat ik het superdikke dekbed maar eens op ga graven, en de kruik…
|
| Woensdag 7 | Met deze temperaturen is spuiten geen goed idee meer, maar met een meevegende buurman is het ruim ook zo weer schoon. Dat moet ook, want overmorgen mogen we weer laden. Vijfhonderd meter verderop, koolzaad voor Spyck, toch, en ook nog vóór de 12e… Hoewel de afgelopen twee dagen drie buren ons zijn voorgegaan, is het ijs tussen los- en laadplek vandaag alweer zo dik dat we het ook leeg niet meer zó gebroken krijgen. Omdat er gisteren eentje een uur aan het prutsen is geweest om rond te komen 'breken' wij maar even door tot voorbij de silo, zodat het ijs wat gemakkelijker opzij weg kan, en de ladende buurman straks ook. Dan weer achteruit terug naar de 'zwaaikom', met twee ijsschotsen-voor-de-schroef-wegpikkende buurmannen op het achterdek. Hier en daar zijn die schotsen, massief en glashelder, al tien centimeter dik…
|
| Donderdag 8 | Werk genoeg nog in de machinekamer, maar omdat februari nu toch ras nadert gaan we eerst maar weer eens verder met de matrozenkamer. Dat is nog niet zo simpel. We willen het bed namelijk half opklapbaar maken, zodat we nog wat vloerruimte over houden als er niemand logeert.
|
| Vrijdag 9 | Om acht uur liggen we open, om half elf rolt het eerste koolzaadje in het ruim. Maar verder hoor je ons niet klagen: waarschijnlijk zijn we de enige schepen in heel Frankrijk die nu nog laden op klein water, want alle vijfmeter-kanalen zitten dicht. Zelfs het Canal du Nord is gestremd. Maar als we vol zijn is het voor ons ook afgelopen. De Franse collega die hier als eerste geladen heeft is nog tot de tunnel gekomen - maar wel vier flinke deuken rijker. Nummer twee is dus maar wijselijk ter plekke blijven liggen, en dat gaan wij ook doen. En onze drie achterburen ook. Zodat we vandaag een buurman hebben om de laadpijp te bedienen, eentje om te helpen met scheppen en dichtleggen, een om stokken voor Kia weg te werpen… Bij het verhalen draagt ieder ook steeds zijn steentje bij, met ijsbreken en ruimte maken voor de ander. En we liggen hier niet alleen in goed gezelschap, maar ook nog op loopafstand van een goede bakker en een goedkope supermarkt. Wat wil je nog meer als je ingevroren bent…
|
Reactie van
Ingrid | Drinkwater?
|
Reactie van
Picaro | Daarvoor heb je in Frankrijk de brandweer…
|
| Zaterdag 10 | 's Nachts vriest het dertien tot zeventien graden, volgens de thermometer van de buurman, maar tussen lunch- en koffietijd is het buiten best uit te houden in het zonnetje. Mits voorzien van muts, handschoenen en wandelschoenen. Dus ga ik vandaag de 'beddeplank' maar eens kaalschuren. Een oude naamplank, die ik laatst in Maasbracht uit de container heb gered. Na drie uur werk is 'Rdam' nog steeds vaag leesbaar, maar verder oogt het teak weer als nieuw. Ook de rest van het kamertje wordt trouwens grotendeels afgewerkt met oud scheepshout, wat we in de loop der jaren vergaard hebben. Van de Picaro zelf, van de Franse spits waar onze boekenkastdeurtjes uit komen, van de spits waar onze voorraadkastdeuren uit komen, van de werf en het jacht van Thijs z'n ouders, van buren die een stapel plintjes over hadden en wisten dat ik stapel op oud mahonie ben…
|
| Zondag 11 | Ook op deze zonnige zondag werken we dapper door. Al is de verleiding groot, om tegen de buren te zeggen: 'Zullen we een route uitzetten en lekker met de honden gaan lopen…?' De verleiding om te gaan schaatsen is wat minder groot. Vóór ons bestaat het ijs uit aan elkaar gevroren schotsen, achter ons ligt er veel sneeuw op. Bovendien zijn we bang dat we er spontaan door zakken, met schaatsen die vijftien jaar in de hel gelegen hebben…
|
Reactie van
walter | hallo ik vind deze site gaaf man ik ben al 22jaar internationaal chauffeur maar in mn hart wil schipper zijn met name op frankrijk maar mijn vraag aan jullie is.moeten jullie altijd door varen op zondag 6 dagen lijkt mij genoeg even tot rust komen geestelijk en lichaamelijk ik blijf julie volgen veel succes en een behouden vaart groeten uit werkendam walter.
|
Reactie van
Picaro | Ach, je ligt doordeweeks ook vaak genoeg een dag stil, of meer.
|
Reactie van
Frans | Soms heb je ook zomaar 2 a3 weken vakantie.
|
| Maandag 12 | Omdat buurvrouw een paar dagen weg is, vraag ik buurman 's avonds te eten. Blijkbaar is hij wel erg eenzaam, want na verloop van tijd zit hij Thijs over z'n knie te aaien. 'Ik dacht dat het Kia was!' Jaja… Daarna gaan we met z'n drieën nog maar een wijntje drinken bij de andere buren.
|
| Dinsdag 13 | Gisteren zag ik al wat grassprietjes door de sneeuw steken en hier en daar plasjes op het ijs verschijnen, vandaag valt de dooi werkelijk met bakken uit de hemel. Binnen de kortste keren is onze mooie witte wandelpad veranderd in een modderbad, overal komt zwerfvuil en hondepoep tevoorschijn… Gelukkig gaat VNF, nu het dooit, dan toch ijsbreken. Volgens de 'garde' (die, het moet gezegd worden, af en toe spontaan belde) zou de ijsbreker gisterochtend uit Noyon vertrekken om het zuidelijk deel van het Canal du Nord te breken, en dan gisteravond bij ons zijn. Zelfs als het verbindingskanaaltje van Ham nog open geweest was, wel een erg optimistische planning…
|
| Woensdag 14 | We moeten hoe dan ook nog even op onze bevrijding wachten. Dat de eerste ijsbreker maar drie meter breed was schijnt in het Canal du Nord wat moeilijkheden veroorzaakt te hebben. Bovendien is hij nu eerst naar Beautor, om daar een stel zandschepen te verlossen. In Origny liggen ook nog wat spitsen, naar verluidt al van voor de Kerst, maar die hebben pech. Uit de rest van Frankrijk bereiken ons geruchten over ijsbrekers die te hoog zijn, schroeven kwijtraken, roeren verliezen… Kortom, we hebben vandaag nog alle tijd om ons door een buurman in de stad af te laten zetten, naar mijn favoriete brocante te gaan, wat foto's af laten drukken, een hapje te eten en terug te lopen. 's Avonds met z'n allen bij een jarige buurman op de koffie.
|
| Donderdag 15 | Hij komt, hij komt… Wie zich nu zo'n Russische atoomijsbreker voorstelt die het ijs onder oorverdovend gekraak metershoog doet opspatten moet ik teleurstellen. Onze bevrijder is een langzaam voortploeterende sleepboot met een bakje ervoor. En dan kunnen we vertrekken. Eerst een lege buurman die in Bellenglise moet laden, dan een halfgeladen buurman, die in Bellenglise bij moet laden omdat de silo in Saint-Quentin opeens leeg bleek, en dan de geladen schepen, in dezelfde volgorde als op de heenreis. De laatste buurman is overigens nog steeds op de heenreis: die komen we tegen! De chef heeft zijn best gedaan: op iedere sluis drie man personeel, een om de sluis te bedienen en twee met pikhaken om de ijsschotsen voor de deur weg te duwen. Alleen lopen we hier en daar in de panden nog vast op grote ijsplakkaten die na het passeren van de eerste schepen in de vaargeul zijn gedreven. Daar zullen onze toch al geschonden koppen niet mooier van worden… Ondanks alle oponthoud komen we 's avonds met z'n allen tot de tunnel.
|
| Vrijdag 16 | En dan… zitten we weer in het beheersgebied van de Service de la Navigation du Nord - Pas de Calais. Hier geen drie sluiswachters per schip, maar slechts één team van twee man voor vier, en later zelfs zes, afvaart en een stuk of drie, vier opvaart. En een stuk of twintig automatische sluizen die haast bij elk schip eerst aan de bovenzijde, en vervolgens aan de benedenzijde blokkeren door ijsschotsen. Dat is op zich vrij gemakkelijk te voorkomen, door een balkje in de gleuven in het bovenhoofd te leggen, wat net voor de kop weggetrokken wordt en meteen achter de kont weer teruggestoken, zodat de sluis helemaal ijsvrij blijft. Maar ja, dan moet je wel balkjes hebben. En voldoende mensen. Als Thijs naar het plaatselijke opperhoofd belt geeft die hem volkomen gelijk, maar er verschijnen niet meer poppetjes. Integendeel, van twaalf tot half twee gaan de heren ook nog eens eten. Gelukkig blijkt de deur van het bedieningshokje open, zodat Thijs de eerstvolgende sluis zelf kan depanneren. Voorbuurman nummer een treft helaas geen open deur, maar wel een open raampje… Bij voorbuurman nummer twee is die sluis weer in panne, dus die helpt zichzelf ook maar. Al vergt het wel enige atletische vaardigheden, en een tamelijk atletisch postuur om door die kleine raampjes binnen te komen… Voor ons staat hij natuurlijk ook weer op dubbel rood, dus mag Thijs ook op inbrekerspad. 'Je hebt toch geen vingerafdrukken achtergelaten?' 'Nee, maar ze zullen straks wel vreemd opkijken van al die verschillende voetstappen op de lessenaar…' Na de middag wordt deze 'self-service' maar gewoon voortgezet. Het personeel heeft natuurlijk wel in de gaten dat ze een handje geholpen worden, maar zoals meestal in Frankrijk is er een soort stilzwijgende afspraak dat je je gang maar gaat, zolang ze je maar niet op heterdaad betrappen… Onze achterbuurman, die vreest in de kraag gegrepen te worden terwijl hij muurvast tussen vier raamstijltjes beklemd zit, heeft geluk: tegen de tijd dat hij bij de sluis is, zijn de dépanneurs er meestal ook. Dat wil zeggen, dik anderhalf uur nadat de sluis voor het eerst op dubbel rood gesprongen is… In de tussentijd zijn zijn voorbuurmannen dus bij iedere sluis met hun pikhaak aan de wal gesprongen, door het raampje naar binnen geklommen om de automaat op handbediening te zetten, aansluitend weer naar buiten gewurmd om de bovendeur ijsvrij te maken, zodat de dames in kunnen varen, waarna beide bemanningsleden nog een tijd bezig zijn met de pikhaak ijsschotsen over de benedendeur te duwen, dan wel kapot te stampen, vervolgens te schutten en tenslotte de sluis weer op automaat te zetten voor hun achterbuurman. Al dat geklauter en gevecht met ijsschotsen gaat je toch niet in de koude kleren zitten, dus als we 's avonds om zes uur drie op een rij voor dubbel rood liggen geloven we het wel, in de kou en het donker… Maar om zeven uur komt er nog een échte sluismeester langs (een die nog ziet dat onze ijsstamper een stuwpaaltje is…) die erop staat ons nog af te schutten. Hij weet te vertellen dat de automatisering in deze sector model staat voor de rest van Frankrijk. Buurman heeft een betere naam voor deze 'modelsector': the red light district…
|
| Zaterdag 17 | Weer zelfbediening. Want er zijn wel hulptroepen vanuit het canal du Nord aangerukt, maar er zijn ook weer meer schepen dan gisteren. Als Thijs in hartje Cambrai met de sluiscomputer aan het stoeien is waarschuwt de achterbuurman me via de marifoon dat het VNF-autootje onze kant op komt. Oeps, blazen dus. Geen reactie. Schijnwerper ook aan. Nog geen reactie. Bouwlamp op de kop erbij. Nog steeds geen reactie. Dan maar naar voren sprinten en een grote brul geven. Pfft, net op tijd dat hok uit! Beneden Cambrai is het ergste leed weer geleden: op de gekanaliseerde Schelde zit nauwelijks ijs meer. En als de drie musketiers 's avonds samen een pintje drinken zijn de stijve nekken en pijnlijke schouders alweer bijna vergeten. Wat blijft, zijn de mooie verhalen…
|
| Zondag 18 | Zondag in Vlaanderen. Aan Kerkhove ligt het met een paar van die grote bakken zo vol, dat de schepen die na ons komen alleen nog maar drie breed, dus midden in de vaargeul, of aan de autosteiger kunnen liggen. En dus het risico lopen 's avonds om twaalf uur, als het circus weer begint, acuut te moeten verhalen. Doe mij maar nachtrust, in plaats van zondagsrust…
|
| Maandag 19 | Het lijkt wel die goede oude tijd, vinden ook de sluismeesters: met een 'volle bak' met spitsen de Schelde af. Aan Merelbeke gaan er twee links-, en drie rechtsaf. Om vier uur zijn we aan de Royers, om zes uur liggen we er eindelijk in. Maar dan wel net voor het friteskot! Buurman krijgt familiebezoek, dus wij en de andere buurman blijven ook maar in het Noordkasteeldok liggen: samen uit samen thuis (en samen weer in overtreding;-) 's Avonds komt er nog een vierde spits met blauwe vlag langszij.
|
| Dinsdag 20 | Van Antwerpen naar Lith. Vroeg begonnen, voor onze begrippen, maar voor we vastliggen is het toch te laat voor familiebezoek. Onderweg afscheid genomen van buurman nummer twee, die naar Lieshout moet.
|
| Woensdag 21 | Van Lith naar Lobith. Een paar letters, maar een wereld van verschil ;-) Weer vroeg uit de veren, maar nu wel vroeg genoeg vast om nog met de honden langs het strand te kunnen wandelen en nader met de 'nieuwe' buren kennis te maken.
|
| Donderdag 22 | Bepaald geen garantie voor de toekomst. Aangezien je dan zomaar met z'n viertjes de Yonne op kunt moeten, in plaats van in je uppie… Maar dat blijkt juist een voordeel: het nieuws snelt ons vooruit (tam-tam, tám-tám!) zodat we bij zowat alle sluizen met open deuren ontvangen worden. Een sluismeester maakt er zelfs een foto van, de chef komt kijken… en het is natuurlijk ook erg gezellig, met vier Hollandse spitsen. 's Avonds liggen we warempel een sluisje voor op planning, dus wel een avondwandeling verdiend. Bourgondië is weer schitterend in deze tijd van het jaar: koolzaad, bloesem, blauwe regen en… seringen!
|
| Donderdag 22 | Eerst maar eens naar het bunkerstation voor brood: sinds Saint-Quentin geen bakker meer gezien. Dus alle 'vervangers' afgewerkt deze reis: opbakbrood, wentelteefjes, pannenkoeken, soep, crackers, müsli, zelfgebakken brood,… Dan maar weer verder met ons logeerkamertje, nieuwe - oude - kastdeuren ophangen. 's Avonds met twee Belgische buren Chinees eten en Frans praten.
|
| Vrijdag 23 | Volgens de oorspronkelijke planning zouden we om vijf uur moeten lossen in Spyck, maar dat wordt bijgesteld naar elf uur. Dus voor we leeg zijn is het midden in de nacht. En regenen dat het de hele dag al doet, en stormen… Gelukkig legt voorbuurman mee open, zodat ik op luiken kan staan om te voorkomen dat ze wegwaaien, zoals zijn voorbuurman bij hen. Wat dat betreft is er onder de Frankrijkvaarders heel wat meer collegialiteit dan onder de Rijnvaarders, tjongejonge wat zijn die weer chagRijnig op de marifoon! Maar van dit soort losinstallaties word je natuurlijk ook niet echt vrolijk. Zeker niet als je bedenkt aan wat voor regels je als schipper allemaal moet voldoen om hier überhaupt te mogen komen…
|
| Zaterdag 24 | tot en met maandag 2 februari Bijzonder rustig met werk, maar gelukkig kunnen we in Maasbracht terecht om een heleboel ander werk te laten doen: afdekplaat over de beun in het ruim lassen, beuntje van de generator wat veranderen, extra luchttoevoer plus -filter op de motor zodat hij de kachel niet meer uit trekt, gasolieretourleiding veranderen, filters verplaatsen zodat de motor beter ontlucht, massaschijf tussen motor en koppeling zodat het stationaire toerental wat omlaag kan, schroef nog eens vijf procent lichter zodat de motor z'n maximale toerental haalt, wastafelafvoer ontstoppen en demontabel maken, douchepompje van een extra filter voorzien, nieuwe oliedrukmeter, kijkglaasje op het stuurwerk, hoogniveaualarmering op de bunkers enzovoort. Ondertussen kan ik mooi een paar keer bij pa op bezoek in het ziekenhuis. Verder houd ik me, naast de catering, in ons logeerkamertje bezig met het laatste vernis- en schilderwerk, stoffering en herindeling van de kasten. Op de dag van de proefvaart zijn Thijs z'n ouders er weer met de camper, is er weer appeltaart en gaan we Thijs z'n rijbewijs ophalen: de cirkel 'voelt' rond…
|
|