LOGBOEK MAART 2008

 Februari
2008
 
April
2008
Zaterdag 1Nog een buitengewoon exemplaar: dat hij 's morgens voor beide schepen naar de bakker gaat is niet zo uitzonderlijk, wel dat hij 's middags aan de buurvrouw vraagt of ze zijn lunch even op wil warmen in de magnetron. En ook dat hij 's avonds nog langs komt rijden om te kijken of we inderdaad vast kunnen maken aan het door hem voorgestelde kaaitje aan de gieterij van Bussy. Dat lukt half: wij liggen bakboordachter vast aan een ring op de muur en buurman stuurboordvoor aan een boom… Daartussendoor zetten de sluismeesters nog heel behulpzaam de verlaten van sluis Gudmont open zolang de achterbuurman en een tegenligger klem zitten. Met als gevolg dat wij in de sluis daar beneden een ware zondvloed krijgen: het water kolkt over het aquaduct, het sluisterrein en door de tuin van het sluishuis alvorens weer de Marne in te stromen! Wat zullen we dit soort dingen missen als het hele kanaal over een paar jaar geautomatiseerd is…

Reactie van
Bas
Nou is het momenteel op de lek en waal ook wel redelijk hoog maar dat het water over de sluis heen loopt dat nou ook weer niet gelukkig.

De spitsen die ik vandaag ben tegen gekomen op de lek die opvarig waren moesten er flink aan trekken en afvarig kon de motor in de spaarstand.

Zondag 2Traditiegetrouw maken we een wandeling van een kilometer of twaalf. Probeer dat in Nederland maar eens op zondagmiddag, vijf uur door het bos lopen zonder een mens tegen te komen. Dat zou in dit geval natuurlijk ook aan dat bordje 'Forêt dangereuse' kunnen liggen… Niet helemaal duidelijk is of dat nu op de oude ijzermijnen of de diepe modderpoelen slaat. In ieder geval komen we nog smeriger terug dan gebruikelijk ;-)

Reactie van
Toos Vermeeren
Kijken of het lukt.
doei

Maandag 3Eveneens traditiegetrouw is het bij de eerste automaat alweer raak: die staat om half acht klaar aan de benedenkant. De snelste oplossing lijkt om maar een virtuele tegenligger op te schutten. Dat werkt inderdaad, maar als wij afgeschut zijn blijft de sluis wederom op een niet-bestaande opvaart wachten. Zodat de buren, die nu niet meer aan de wal kunnen komen, alsnog een dépanneur moeten laten komen. Die laat nogal op zich wachten, zodat ze pas om tien voor half tien de eerste sluis uit komen. Dus belt buurman maar eens naar Vitry, of hij vanavond een uurtje langer door mag om het verlet goed te maken. 'Tja, dat mag ik niet beslissen, dan moet u maar naar mijn chef bellen.' 'Tja, dat mag ik niet beslissen, dan moet u maar naar mijn superieur bellen. Maar zijn naam geef ik u niet, want dan krijg ik weer op m'n kop!' Dus op zoek naar de naam van een hoge pief in Chaumont. Dat blijkt niet helemaal de juiste persoon voor deze kwestie, maar wel voor een constructief gesprek van drie kwartier over automatisering, baggerwerk, eens meevaren… Al met al vergeet buurman zelfs om zijn uurtje compensatie te vragen. Maar als het 's avonds krap wordt om Marnaval af te komen, loont een tweede telefoontje naar de chef van vanmorgen toch de moeite: daar zit een pand van een uur achter. 'Hebt u naar Chaumont gebeld?' 'Ja, ik heb met die-en-die gesproken.' 'Dan zal ik de dépanneur vragen of hij u nog af wil schutten…' Zodat alsnog de laagste in de hiërarchie beslist.

Dinsdag 4Aan St-Dizier kruisen we onze Franse kennissen van de heenreis weer. Van hun verhaal over de laksheid van de meeste bestuursleden van de Franse schippersorganisatie ten opzichte van het slechte onderhoud van de vaarwegen zou je helemaal depri worden. Tja, als je alleen maar op kantoor komt, en op vergaderingen, congressen en etentjes… Tegen dat soort pekbesmetting helpt maar één ding: varen. Want als je een uur met een kettingtakeltje in de weer bent geweest om langs een ander schip heen te komen denk je weer héél anders over VNF!

Woensdag 5De eerste sluis van het canal latéral à la Marne doen we deze keer met sluismeester: vandalen hebben de automaat gesloopt. 'Dan moet je ook maar iemand in dat sluismeestershuis laten wonen, in plaats van alles domweg te willen automatiseren,' zegt buurman. En er zijn ook nog zestig stuks damwand gepikt. 'Dan moet je die ook maar in de grond slaan, in plaats van ze jarenlang op de kant te laten liggen,' zegt Thijs.

Reactie van
Bas
Zo jullie maken wel enorme sprongen in de tijd zeg van 4maart ineens naar 5april. Hoe doen ze het??

Donderdag 6Donderdag 6 maart 'Wat je ook doet, ga niet over de Marne!', zei onze Franse kennis ook nog. 'In Mont St-Père zit een nieuwe ingenieur ('een vrouw natuurlijk'), en die heeft beslist dat het peil op het Canal latéral à la Marne beneden Tours een centimeter of twintig verlaagd moet worden, zodat er geen doorkomen meer aan is. En er zijn allerlei problemen met de elektronica van de automaten'. 'Nee, ik ga niet over de Marne!', zei onze Franse voorbuurman, 'nu er wat stroom loopt hou je het schip niet zonder kopschroef als er een automaat in panne is. En de vaartijden zijn er rampzalig.' Hoe maak je een vaarweg kapot… Dus wij gaan gewoon via de Marne. En inderdaad, we stuiteren in het kanaal, de buurman heeft de ene na de andere automaat kapot en met van acht tot zes schutten kom je niet ver op een dag. Maar als iedereen een vaarweg gaat mijden komt die natuurlijk helemaal in een neerwaartse spiraal van steeds minder onderhoud en steeds beperktere openingsuren terecht.

Reactie van
Jacob en Liesbeth
Ja, jammer maar waar … Kijk maar naar de Maas en Vogezen! Maaaaaar… na weer eens een pand 80 cm beneden peil op het Canal entre Champagne en Bourgogne ga je ook hier twijfelen :-))

Vrijdag 7Mailtje van de Fluvial, of ik een stukje wil schrijven over onze 'croisement difficile'. Met onze ervaringen op het canal d'Heuilley en canal latéral à la Marne nog vers in het geheugen wordt dat helaas geen onbevooroordeeld verhaal…

Zaterdag 8Buurman heeft het maar druk met ons: mijn artikel becommentariëren, Thijs z'n nieuwe (schippersvriendelijke) tracking & tracingsysteem voor de ELV testen…

Zondag 9Even Gennevilliers binnen, om water te laden en de buurvrouw af te zetten, die kinderen en hond naar België en Nederland gaat brengen om komende week de handen vrij te hebben. Tijdens het vastmaken worden we gebeld door een collega in het canal du Nord: 'Wordt er soms gestaakt, want de sluis begint maar niet…' Nee, geen staking deze keer, maar in verband met de gemeenteraadsverkiezingen mogen de sluismeesters in het Noorden een uurtje later beginnen om te kunnen stemmen. Tussen de middag worden we weer gebeld, door een collega op de Oise. : 'Wordt er soms gestaakt, want de sluis begint maar niet…' Nee, geen staking deze keer, maar in verband met de gemeenteraadsverkiezingen mogen de sluismeesters in het Seine-gebied een uurtje langer middagpauze houden om te kunnen stemmen…

Maandag 10Ondanks de harde wind verloopt het lossen in Gargenville zonder problemen. Buurman legt mee open, zodat ik intussen de luiken met mijn gewicht in bedwang kan houden. Met de hogedrukspuit van de buren is het ruim ook zo weer schoon. Dan gekoppeld naar Conflans, waar de buurvrouw even later arriveert, inclusief onze post!

Dinsdag 11Met z'n allen naar de 'Semaine Internationale du Transport et de la Logistique' om, samen met de helft van de kantoorbezetting, de ELV/Aquanavis-stand te bemannen. De mini-Picaro is er ook. Een hele onderneming, aan zo'n beurs deelnemen, maar je ontmoet wel allerlei mensen. Verladers natuurlijk, en bevrachters, maar ook vertegenwoordigers van havenbedrijven, scholen, overheden… De film van de buurvrouw blijkt zo'n succes, dat Thijs hem op herhaald verzoek maar meteen online zet, op www.elv-transport.com

Woensdag 12Duidelijk iets verkeerds gegeten gisteren: vannacht meer tijd in de badkamer dan in bed doorgebracht. Dus vandaag, net op de 'binnenvaartdag' verdorie, kan ik niet naar de SITL. Intussen zijn we ook aan de reis: allebei in het Canal de Briare laden. De buren in Montcresson voor Bohmte, in het Mittellandkanal, en wij in Montargis voor Rouen. Eigenlijk belden we voor een reisje naar Nederland, toen de bevrachter vroeg of we niet naar Rouen wilden. Onze eerste reactie was: 'Natuurlijk niet!' Maar bij nader inzien: 'Waarom ook niet?' De post hebben we net gehad en we zijn er sinds 1991 niet meer geweest.

Donderdag 13Nog geen honderd procent, dus vaar ik maar met de mannen mee van Conflans naar Parijs. Hoewel Thijs een contactlens kwijt is komen we heelhuids twee breed door de Pont Neuf.

Vrijdag 14De laatste beursdag is kort, maar levert toch nog wat interessante contacten op. Teruglopend naar het schip ergeren we ons voor de zoveelste keer aan de artist's impressions van het 'Espace Austerlitz'. De oude entrepots worden verbouwd tot cultureel centrum. Eenmaal raden wat er met onze laatste ligplaatsen in Parijs gebeurt als het klaar is… op de affiches is in ieder geval geen vrachtschip te bekennen. Dus wat doe je dan, als je toevallig nog zo'n mooi stickervel van Bureau Voorlichting Binnenvaart bij je hebt… ;-)

Zaterdag 15De aluminium stuurhut van de buren bestaat uit één geheel. Normaal gesproken zetten ze hem gewoon met de autokraan in het ruim, als ze leeg een laag kanaal in moeten. Alleen gaan ze nu, voor de eerste keer, boomstammen laden. En de vraag is, of ze daarvan wel genoeg mee krijgen om op de terugweg met de hut onder de bruggen door te kunnen. Lukt dat niet, omdat de stammen te licht zijn, of te krom, of ongelukkig van lengte, kunnen ze de stuurhut ook niet in of op het ruim kwijt. Daarom laat buurman hem veiligheidshalve onderweg maar bij een Franse collega achter, die komende week toch stil ligt voor reparatie. Wel een ongebruikelijk gezicht op de Seine, een spits zonder stuurhut, bij een andere langszij. Benieuwd wat dat voor roddels zal opleveren… 'Hij heeft z'n hut er wéér af gevaren!' Of misschien wel: 'Zij is er vandoor…' (klopt, om de kinderen te halen) 'en hij zit nou bij die Picaro aan boord' (klopt eveneens, om te varen, zodat wij ook vast het een en ander kunnen demonteren). Maar het wordt toch: 'Tiens, le Picaro va pousser!'

Reactie van
Evert CadIJ
Dan toch Double-Trouble ???
:-) :-)
Maar dan wel de verkeerde reizen aangenomen :-(
Een naar Rouen en de ander naar Bohmte - - - Niet echt handig…………..

Zondag 16Het regent al voor we het stuurhutdak aanraken, verderop ligt een VNF-auto in het kanaal, en de sluismeesters, die hier meestal twee sluizen moeten doen, zijn chagrijnig dat er op zondag opeens vijf schepen voor Moret liggen. Gelukkig zetten ze de sluizen wel klaar, zodat we ons zonodig gewoon zelf op kunnen schutten, wordt de auto nog geborgen voor we er zijn, en laat de zon zich af en toe zien… om een stortbui te gaan halen! Ondanks plastic hoesje, nieuw afdekplaatje en nieuwe waterdichte schakelaars komt er blijkbaar toch nog wat vocht in de piloot, want midden in een recht pand draait het schip plotseling naar stuurboord. Voor je in de gaten hebt wat er gebeurt, en dan nog eens onder alle kleedjes de kopschroef of het noodstuurwerk hebt gevonden, is het toch echt te laat. Gelukkig alleen maar een krasje in de kop. En passant proberen we het sluisje op onze nieuwste oude ets te herkennen, wat gezien de schuine hoeken van de muren op het Canal du Loing moet zijn. Maar in 99 jaar kan er toch wel eens een sluiswachtershuisje verdwenen zijn. 's Avonds stranden we voor 'Le martin pecheur'. Niet aan eten voorbereiden toegekomen, de kinderen de hele dag opgesloten gezeten én onze laatste avond samen… dus laten we ons graag warm onthalen door de Schotse uitbater en zijn Franse vrouw!

Maandag 17Allebei heelhuids onder de brug van Cépoy door. Een verraderlijk kreng: opeens een stuk lager dan de rest, zonder dat je dat ergens aan kunt zien. En extra gas geven gaat ook niet, want vijftig meter verder ligt de sluis, ook nog in een bocht. In Montargis blijken we pas morgenmiddag te kunnen laden, tot die tijd is de silo met treinen bezig. Als hut en ruim weer schoon en droog zijn stappen we dus maar op de fiets om het Canal d'Orléans eens te gaan bekijken. Dat de Loing via 27 sluizen van dertig meter met de Loire verbond, voor het in 1954 gedeclasseerd werd. Een onwerkelijk kanaal: alle panden keurig op peil, prachtige sluizen, klaar voor de opvaart, maar zelfs geen roeiboot te bekennen. In 1993 is het departement Loiret namelijk wel begonnen met het restaureren van de sluizen, huizen en jaagpaden, maar gevaren wordt er nog steeds niet, waarschijnlijk vanwege de hoge bodem. Alle sluizen zijn weer anders, zodat we er nog maar een doen, en nog eentje… Omdat het jaagpad vrij modderig is gaan we tenslotte maar over de weg terug. Wat een contrast, eerst dat verlaten groene kanaal en dan die drukke nieuwe wegen…

Dinsdag 18Boodschappen doen is een pijnlijke ervaring. Geen wonder, als Thijs onze route nog eens narekent blijkt dat we gisteren in die paar uur toch nog 35 kilometer gefietst hebben. Het laden gaat lekker vlot, binnen anderhalf uur zit onze gerst er al weer in. Tenminste… als we aan het dichtleggen zijn komt de controleur aanrennen: 'Stop, u hebt 262,5 ton aangenomen en maar 250 ton geladen!' Tja, we hebben het met de bevrachter over laadplaatsen, laad- en losdata en euro's gehad, maar niet over tonnen. Omdat we nog genoeg ruimte hebben, en de diepgang het ook wel toelaat, laten we het er maar bij gooien om van het gezeur af te zijn.

Woensdag 19's Avonds liggen we weer bij de Franse buurman langszij, waar we 's morgens bij begonnen zijn, ook al heeft die 22,5 ton minder in : tegen pech (geen sluismeester, twee ascocialen die voor z'n neus losmaken) kun je nu eenmaal niet varen.

Donderdag 20Tegen geluk ook niet: alle sluizen klaar op de Seine. Of zal het aan het nieuwe 'cahier d'éclusier' liggen, waardoor de sluismeesters kunnen zien welke schepen eraan komen? Zelf houd ik me ook maar weer eens met de administratie bezig. Als je zo lang in Frankrijk zit, ben je geneigd de zaken wat op hun beloop te laten…

Vrijdag 21Wat een weer, op de eerste lentedag! Arme buren, die nog steeds dakloos varen, en achteraf nog voor niets ook. Al die 'giboulées' uit het weerbericht worden ook merkbaar aan de rivier: af en toe lopen we 15 kilometer. Helaas moeten we ook nog een keer terug… Omdat we pas dinsdag in de loop van de ochtend hoeven te lossen maken we bijtijds vast in Mantes-la-Jolie. Hè, waar is die laadpijp nou gebleven, die er in december nog stond? Hé, de hele silo is weg! In plaats daarvan een mooi bord: huizen met zonnige balkonnetjes aan de Seine, eendjes en zeilbootjes in het water… en weer een laad- en ligplaats in de bewoonde wereld minder.

Zaterdag 22Vaste prik, eind maart, de nieuwe chômagelijst tot stremmingenkalender en artikel verwerken.

Zondag 23Gisteravond maar aan Amfreville blijven liggen, de laatste sluis op de Seine, in plaats van door te varen naar Rouen. In de stad is op zondag toch niets te beleven, en hier kunnen we nog een mooie wandeling maken. In verband met de voorspelde sneeuwbuien heeft Thijs deze keer maar een korte route uitgezet, tien kilometer. Maar koud hebben we het bepaald niet, als we vanaf de Côte des Deux Amants neerkijken op het sluiscomplex. Dat ligt niet alleen aan het zonnetje, maar ook aan de steile helling. Waar deze plek zijn naam aan te danken heeft: een Middeleeuwse prinses mocht van haar vader alleen trouwen met de man die haar naar boven kon dragen. Dat lukte de zoon van een plaatselijke graaf, maar eenmaal boven viel hij als gevolg van de inspanning dood neer. Waarop de prinses van verdriet ook stierf, en de twee geliefden ter plekke werden begraven. 's Middags is het wel koud, en nat, als we over de stuw naar Poses fietsen. Een lief dorpje. De museumsleepboot en -spits Midway zijn zo vroeg in het seizoen helaas nog gesloten.

Maandag 24Met het tij mee naar Rouen, waar we tussen het eiland een wachtplekje vinden. Want onze losplaats ligt een kilometer of vijf voorbij het centrum, en zal wel onder het ISPS-gebeuren vallen. Ook verderop in de stad zijn nog volop ligplaatsen, blijkt als we, net als veel Rouennezen, een paaswandelingetje over de kades maken. Die gisteren overigens, door de combinatie van springtij en veel bovenwater, nog onder gestaan hebben. De nieuwe Pont Gustave Flaubert, de hoogste hefbrug van Europa, is bijna klaar. Terug gaan we door de stad, met zijn oude vakwerkhuizen, smalle straatjes, pleinen, ontelbare kerken en luxe winkeltjes een van de gezelligste 'watersteden' van Frankrijk.

Dinsdag 25Leeg, dus het gedonder begint weer ;-(. We gaan voor een Pont Ste Maxence - Roermond, want het thuisfront begint zich af te vragen of we soms geëmigreerd zijn. Normaal zouden we waarschijnlijk nog wel een keer in Nemours of Montargis zijn gaan laden, maar om nu met zoveel water de hele Seine weer op te duwen, terwijl de vrachten naar Nederland van de Boven-Seine relatief lager zijn dan in het noorden… Maar de bevrachter belt maar niet terug over de vracht en de laaddatum. Dus gaan we nog maar even winkelen. En 's avonds met collega's uit eten… om Thijs z'n verjaardag te vieren!

Woensdag 26Om tien uur belt Thijs dan zelf nog maar een keer. 'Oh, ik heb die en die al bevracht, die vroeg minder.' Nou moe, dan kun je toch nog wel even terug te bellen! De rest van zijn reizen mag die bevrachter nu natuurlijk ook houden. Zodat wij maar een Venizel-Lieshout aannemen. Met een pesthumeur en pestweer fietsen we naar het Musée maritime, fluvial et portuaire. De binnenvaartcollectie in het ruim van de spits Pompon Rouge stelt niet zo veel voor, maar de museummedewerkers zijn hartstikke aardig. 's Middags gaat Thijs de PC uitstoffen en upgraden, en ga ik naar het Musée le Secq des Tournelles. Een kerk vol giet- en smeedijzeren uithangborden, deurkloppers, slotplaten, sloten, sleutels, lampen, hekjes, scharen, passers, koffiemolens… Aansluitend doe ik ook het nabijgelegen Musée des Beaux Arts nog maar even. Met onder mijn arm twee mooie oude dossiermappen die de bibliothèque zomaar bij het oud papier had gezet!

Donderdag 27Terwijl Thijs nog wat aan de computer sleutelt, ga ik aan de overkant bij het plaatselijke VNF-hoofd op de koffie, die ik nog 'van vroeger' ken. En dan is het wachten tot het tij keert. Hoewel er tegenwoordig geen Mascaret meer is, gaat dat hier nog steeds heel abrupt. En extreem, vaak stroomt het midden in de rivier nog flink af, en aan de andere kant van het schip al op. Omdat we weinig stroom mee krijgen, en onze tijd toch wel nodig hebben, duwen we nog maar even in het donker door naar Les Andelys. Al is dat hier en nu niet echt leuk varen, met al die eilanden, niet altijd even logische walwisselingen en afvarende boomstammen.

Vrijdag 28Op de Seine en de Oise lopen we gemiddeld tien kilometer op, maar wel met draaikolkjes in de bunkers. En het blijft maar regenen. Op de Aisne krijgen we niemand te pakken die ons wat meer over de waterstanden kan vertellen. Ja, op internet staan wel hoogwaterwaarschuwingen, maar die zijn voor omwonenden, en meten met andere maten dan de binnenvaart. Gelukkig hebben we ook nog collega's, en die kunnen ons vertellen dat de doorvaarthoogte zo'n 3,80 meter moet zijn. 's Avonds bij vrienden van vrienden langszij, dus genoeg gespreksstof…

Reactie van
vrienden
Das helemaal mooi, stelletje roddeltante's

Reactie van
Picaro
Valt wel mee, mensen die wel eens een reisje met jullie gedaan hebben, hebben het eigenlijk maar over één ding…

Zaterdag 29'Tok', zegt het blauwe bord, tegen de brug over de kleine sluis van Venette. Dat is dus inderdaad de laagste op de Oise. Gelukkig dreven we naar binnen, dus er volgt geen 'krak!' Voor de Aisne breken we veiligheidshalve toch maar af. Met een zonnetje erbij ook niet onaangenaam. De brughoogtes vallen reuze mee, de stroom vies tegen. 's Avonds stoppen we in Vic, zodat kennissen die met computerproblemen in het Canal d'Abbécourt liggen langs kunnen komen. Daarna samen eten in het dorp. Ons hoor je niet klagen over gebrek aan een sociaal leven!

Zondag 30De lucht en het weerbericht voorspellen niet veel goeds, dus houden we de stuurhut er vandaag maar op. De laagste bruggen, Francport en Vic, hebben we al gehad, en als we er nog eentje tegenkomen is de hut nu snel genoeg gedemonteerd. Maar het water blijkt hier en daar eerder te laag dan te hoog te staan: in het weekend wordt er niet meer naar de stuwen gekeken. Leuk als je geladen afkomt met zo'n berg stroom. In Venizel geen zondagmiddagwandeling: het giet én de silo is omhekt. Dan maar klussen, na het afbreken kom je meestal weer van alles tegen. Zo maak ik van karton een mal van de stuurhutvloer, want vloerbedekking ter plekke op maat snijden is hier echt onmogelijk, en sluit Thijs een nieuwe gever aan op de dieptemeter, een nieuwe stekker aan het knipperlichtje,…

Maandag 31Of we het erg vinden om als vierde te laden, want de voorburen krijgen tarwe, en dan hoeven ze tussendoor de band niet schoon te maken. Ach ja, we hebben genoeg te doen. Zo kan ik hier op de wal nog mooi even een stoeltje kaal maken, afbijt en staalwol zijn toch producten die je aan boord liever niet gebruikt.

 Februari
2008
  
 April
2008
print-versie