LOGBOEK JUNI 2007

 Mei
2007
 
Juli
2007
Vrijdag 1Meestal sla ik als we 'de beschaving' naderen aan het poetsen, in plaats van aan het troep maken. Maar bij het schoonmaken van de douche zie ik dat het vloerrooster wel een laagje D1 kan gebruiken. Nu ik toch aan het schuren en oliën ben neem ik ook de kastdeurtjes en de beschadigde plek op de stuurhutdeur maar mee. Door het inweken zwellen de deukjes een beetje op, en worden wat minder opvallend.

Zaterdag 2Gisteravond nog maar even door geduwd naar Engelen, en vanmorgen weer vroeg begonnen, zodat we ruim op tijd in Veghel liggen voor de 'familiedag' in Veldhoven.

Zondag 3Nog een feestje, nu bij de andere familie.

Maandag 4Dat zijn we niet meer gewend: in anderhalf uur tijd leeg…

Dinsdag 5En meteen weer aan de reis: vrijdag in Stein laden voor Vendhuile. Morgen < snik> al weer weg uit Den Bosch: vanwege de nieuwbouw van sluis 10 en 12 moeten we ruim een halve dag omvaren via de Maas. Dus moeten we alle afspraken maar weer afzeggen en ons weekprogramma in één dag afwerken. We splitsen ons maar op: Thijs gaat met de trein naar Rotterdam om een nieuw vaartijdenboek te halen, de bilgekaart om te laten zetten in een ecocard en even bij 'onze kantoren' binnen te wippen, ik ga naar de ijzerwarenzaak, de dierenwinkel, de supermarkt, de bakker, het postkantoor en de bibliotheek. Daarna schiet er nog een klein beetje vrije tijd over om de stad in te gaan.

Woensdag 6Woensdag 6 juni Onze bestemming is veranderd in Marquion. Als de achterburen uit Veghel, die dezelfde reis hebben, langskomen gaan we maar meteen mee: het is druk aan sluis 0. Aan Maren komt het familiezeiljacht nog even de laatste post afleveren en een opgeviste reddingsboei ophalen. 'Spits ramt jacht', zullen ze achter ons wel gedacht hebben… Voor het gemak is in Lith de bovendeur van de oude sluis in panne en raakt een grote voorbuurman de bovendeur van de nieuwe sluis. Vervolgens weigert hij uit te varen, maar gelukkig mogen we er van het sluispersoneel langs, en de afvaart warempel ook nog. 's Avonds kunnen we, dankzij de buren, een kijkje nemen op zo'n super-de-luxe nieuwe luxemotor. De eigenaar is een ver verleden op een spits begonnen…

Donderdag 7Gisteren moest ik eerst een vertaalklusje afmaken, dus vandaag het ruim nog schoonmaken. Bijna drie uur vegen levert, zoals gewoonlijk, nog geen halve plastic zak tarwe op. En brr, wat kriebelt dat stof met die warmte. Maar uitspuiten durfde ik ook niet meer, want misschien moeten we vanavond nog kunstmest laden. Voor we in Maasbracht stoppen om te bunkeren en wat scheepsbenodigdheden in te slaan belt Thijs dan ook nog maar even naar Stein. De productie blijkt uitgelopen, zodat we waarschijnlijk pas morgenmiddag kunnen laden. 's Middags bellen ze echter terug dat het toch morgenvroeg half zeven wordt. Maar we hoeven ons vooral niet te haasten! Ah, Limburg…

Vrijdag 8De buren hebben zaterdag een feestje, dus laten we ze maar voor laden. Kunnen wij nog even uitslapen. In een half uur ligt er 330 ton nutramon in het ruim. Schutten aan Bosscheveld duurt langer… Tjongejonge, wat is die sluis tergend langzaam geworden, leve de afstandsbediening! Het is ontzettend benauwd, dus in de roef is het niet te harden. Sneu voor Kia, maar ik ben blij als het onweer eindelijk losbarst. En hoe! In Genk mag Thijs door die stortbui (later horen we dat er hier zelfs daken onder bezweken zijn) met de papieren naar het sluiskot rennen… voor niks notabene!

Zaterdag 9Maken we in het Straatsburgdok vast voor de bioscoop of in Merksem voor de wifi…? Het laatste toch maar.

Zondag 10Vroeg vrij. Tenminste, wij… De buren zijn gisteren even vanuit Antwerpen naar Nederland op en neer gereden voor een feestje, en vandaag mag de auto in Gent weer aan de wal om dochterlief naar het internaat te brengen. Pfff…

Maandag 11Hebben we toch een keer geluk: de deur van sluis Oudenaarde begeeft het net áchter ons. Van een Franse buurman horen we later dat er ook bij Kortrijk een deur onbedoeld omlaag gekomen is, en dat Peronne voor onderhoud gestremd is en maar drie uur per dag schut. Dus alle hoofd-noordzuidroutes tegelijk eruit. Vóór ons moet eind vorige week trouwens ook het nodige zijn gebeurd in de beide scheidingspanden van het Canal du Nord, als gevolg van een hevige onweersbui. Het (behoorlijk lange) pand van Languevoisin zou zo vol gekomen zijn, dat het water boven de sluis over de toch al ernstig verzakte dijk stroomde. Omdat VNF vreesde dat die het zou gaan begeven zijn alle schepen voor dag en dauw uit het pand geschut. En in de grote tunnel stroomde de modder door een scheur in het plafond. Het zuidelijk deel van het Canal du Nord was als gevolg van dit alles 'tot nader bericht' gestremd en losse spitsen werd geadviseerd via het Canal de St-Quentin te varen, waarvoor extra 'rames' zijn ingezet. Een beetje pech hebben we nog wel: als Thijs naar Marquion belt om ons voor te melden krijgen we te horen dat we niet woensdag kunnen lossen, zoals gepland was, maar pas donderdag, omdat de kraan niet beschikbaar is.

Dinsdag 12Als we net voor we aankomen nog een keer bellen, krijgen we te horen dat we waarschijnlijk morgenmiddag nog kunnen lossen. En 's avonds belt de ontvanger terug dat het toch morgenvroeg wordt. Tussendoor mag ik met de buurvrouw meerijden naar de supermarkt op de heuvel.

Woensdag 13Nu is sluis Marquion weer gestremd: er ligt een roer in, vertelt een Franse buurman. Dus ga ik maar eens even een ramptoeristisch wandelingetje maken met Kia… Het ongeluk blijkt niet in Marquion 2 gebeurd, maar in Marquion 3. Hoor ik van de sluismeester, die zo te zien blij is zijn verhaal kwijt te kunnen: ik moet meteen binnenkomen en via zijn camera's naar de andere sluis kijken, die van hieruit bediend wordt. Anders dan verwacht is er geen afvaart met zijn roer op de drempel blijven hangen (toch ieders schrikbeeld, hier in die diepe sluizen), maar is een opvaart achteruit in de deur gezakt. Geen voorpaginafoto dus… Omdat de sluismeester zo spraakzaam is vraag ik ook nog maar eens naar een ongeluk dat hier vorig jaar is gebeurd: toen is een te breed schip bij het opschutten blijven hangen, en vervolgens bij het terug afschutten een end naar beneden gevallen. Het fijne weet hij er ook niet van maar 'Die hebben we hier in ieder geval nooit meer terug gezien!' Hoe dan ook, van deze stremming hebben wij geen last, want we gaan weer in Thun St-Martin laden. Dat is vorige keer toch wel goed bevallen: maar één lage brug, een rijdende bakker die bij het schip stopt, mooie hondenwandelweggetjes en als je vol bent zo weer in Nederland. Deze keer gaan we niet naar Veghel, maar naar Oss. Officieel onze thuishaven, maar we voelen ons er niet bepaald thuis. Eens in de vijf jaar is dan ook meer dan genoeg. Niet alleen lig je er in the middle of nowhere en zijn er nauwelijks ligplaatsen, maar moet je daarvoor ook nog eens een berg havengeld betalen. De eerste keer mochten we er trouwens aanvankelijk helemaal niet in: we gingen toen de keuken verbouwen, en dan is het wel handig om dicht bij de huistimmerman te liggen en daar 's avonds mee te kunnen eten, dachten we. Maar de brugwachter dacht dat zo'n lege spits daar vast als woonschip wilde blijven liggen. De burgemeester zelf hoefde er nog net niet aan te pas te komen…

Donderdag 14Wat ons betreft hadden we vandaag al kunnen laden, maar helaas, op de silo is niemand aanwezig. Het was ook een mooi plekje om de kont te verven (al moet je dan veiligheidshalve eigenlijk wel de weg afzetten), ware het niet dat het regent. Dus ga ik het schip maar eens goed soppen, dat is er al een paar reizen bij ingeschoten. Voor ik goed en wel bezig ben komt het zonnetje dan natuurlijk toch tevoorschijn. Als ik een paar uur later uitgeboend ben banjert Thijs met een paar vuile voeten door het gangboord. Vervolgens kotst Kia twee keer over het dek. En siloduiven houden blijkbaar niet van schone luiken. Nou ja, morgen moet ik toch weer spuiten. Tegen de avond fietsen we nog even naar het 'Plan d'eau du Bassin Rond'. Het blijkt een leuke haven, zeker voor het Noorden dan toch. De functie ervan is een keer of drie gewijzigd, maar vroeger konden hier driehonderd spitsen liggen, lezen we op een bordje. En ook dat er in de oorlog tweehonderd tot zinken zijn gebracht. En dat er daarna een draaibrug was, waarvoor de schepen twee weken op lagen te schuiven. Op de heenweg hebben we nogal wat steile hellingen omlaag gehad, dus terug gaan we het maar eens over de andere oever proberen. Natuurlijk hebben we geen kaart bij. De bordjes Cambrai leiden ons voor ons gevoel finaal de verkeerde kant op, maar brengen ons wel in het, met zijn oude boerderijen in het centrum voor Noordelijke begrippen ook al schilderachtige, Hordin. Vervolgens lijkt het er even op dat we op de tolweg terecht komen, wat heel vervelend is als je geen portemonnee bij hebt, maar gelukkig kunnen we er overheen. Intussen is de lucht grijsgroen geworden, maar net voor de bui echt barst zijn we weer aan boord.

Vrijdag 15In Iwuy moeten we deze keer de diepe sluis hebben, dat wil zeggen de niet-geautomatiseerde. De 'itinérant' heeft hem na een telefoontje voor ons klaar gezet, maar is daarna weer weggereden om ergens anders een panne te verhelpen. Terwijl we op zijn terugkeer liggen te wachten komt een 'aanwonende' een emmertje tarwe vragen. Het hele schip zit nog onder, dus we kunnen moeilijk nee zeggen. In ruil krijgen we vier kroppen sla. En even later nog een dozijn eieren. Als ik de eierdoos terug breng moet ik de hele moestuin komen bekijken (gelukkig herken ik nog een aardappel- en een tomatenplant), en zijn kippen, eenden, konijnen en hun jonkies. Al rondwandelend krijg ik nog een bos sjalotjes en een paar takken dragon in mijn handen gedrukt. Dus ons avondmenu staat vast: omelet met dragon en sla met sjalotjes! We snappen werkelijk niet dat zoveel Nederlandse toeristen klagen dat de Fransen onvriendelijk zijn…

Reactie van
Andre Schaap
Dat zijn ze ook niet. Het probleem is dat veel NLers geen Frans spreken en het ook niet proberen.

Zaterdag 16Ondanks het regelmatig afdraaien om te kijken of we niet omhoog zaten, zakten we gisteren bij het verlaten van het gat flink over stuurboord. Rechtscheppen was er niet bij, want met 295 ton tarwe zit het ruim letterlijk tot de nok toe vol. Gelukkig bleek de gasolietank van de kopschroef en generator, die aan bakboord zit, behoorlijk leeg, zodat we na het bunkeren weer min of meer recht liggen.

Reactie van
bas
Leuk om weer eens wat van jullie te horen en zoveel ook heb bijna tijd te kort in het internet cafe in wenen om alles te lezen. Goede reis nog verder en tot horens maar weer.

Zondag 17Om half een krijgen we pas stroom mee, dus we kunnen uitslapen. Gisteren tot Oudenaarde samen met kennissen gevaren, 's avonds in Terneuzen bij een bekende spits langszij, vandaag de hele dag samen met een andere collega gevaren, en vanavond aan de Volkerak weer bij een kennis opzij: over gebrek aan gezelschap hoeven we ons deze reis niet te beklagen.

Maandag 18Het fototoestel is het klokje rond, ofwel: 9900 foto's in 21 maanden! Gisteren is het ook wel erg hard gegaan: probeer maar eens een wapperende vlag 'leesbaar' te fotograferen. Aan foto's sorteren begin ik vandaag echter maar niet: de muis doet niet meer wat ik wil. Waarschijnlijk is hij laatst een beetje nat geregend door het open raam… Ook geen wonder met dat weer van afgelopen tijd, broeierig en stortregens. Als we Oss binnenkomen worden we met een nieuwe wolkbreuk begroet, dus laten we het schip maar even drijven: de buurman moet er ook zo tussenuit om te gaan lossen. Dat blijkt wat langer te duren dan verwacht: door die hoosbui is de buikdenning van de voorbuurman, die aardappelpellets geladen had, zo glad geworden dat de bobcat ook niet meer doet wat de chauffeur wil…

Dinsdag 19Alle familiebezoekjes op één dag, want als we leeg zijn moeten we meteen weer richting Stein. Gelukkig hadden we dat vorige week bij het voormelden al te horen gekregen, dus hebben we voor deze week verder maar geen plannen en afspraken gemaakt. Zelfs voor één dag valt dat nog niet mee, omdat we door een communicatiestorinkje bij de losplanning pas tegen de middag te horen krijgen wanneer we kunnen lossen: morgenvroeg om zes uur.

Woensdag 20Het lossen gaat, zachtjes uitgedrukt, nogal ruig, dus ben ik de rest van de dag in het ruim bezig. Eerst met een balletje gooien om de hond wat te ontstressen, dan met tarwekorrels opvegen, vliesjes verzamelen en kapotgeslagen verf wegkrabben, en tot slot met kale plekjes owatrollen. Want we gaan weer eens zeer ijzeronvriendelijke kunstmest laden. Voor Soissons deze keer.

Donderdag 21Ik had gehoopt dat we nog even bij de Jumbo aan konden schieten, maar als we bellen dat we Stein naderen mogen we meteen doorkomen naar de laadkade. Uiteindelijk duurt het nog ruim een uur voor onze trein komt, maar in de tussentijd kan ik ook geen boodschappen gaan doen, want de lucht is zo dreigend dat we de luiken maar zo lang als mogelijk dicht laten.

Vrijdag 22Ik wil wel werken, maar mijn hoofd niet. Dus vaar ik maar een dagje: op het Albertkanaal vraagt dat niet al te veel inspanning. Het avondeten vergt vandaag ook weinig inspanning, maar wel wat 'spanning': we komen precies met etenstijd door de Royers, maar het is maar de vraag of het friteskot nog bereikbaar is, met al die grote hekken die pas om de sluis gezet zijn. Gelukkig is er een typisch Antwerpse oplossing bedacht tegen deze ISPS-terreur: tussen het poortje ligt een grote kassei, zodat je altijd weer terug naar binnen kunt. Pas als ik 's avonds aan Steendorp een stukje met Kia gewandeld heb zakt de hoofdpijn wat weg. Soms valt het niet mee om op een dreunend eiland te leven…

Zaterdag 23De Picaro is de laatste tijd sneller dan het logboek…

Zondag 24Voor de tweede opeenvolgende dag mogen we met sluitingstijd nog even opschutten, zodat we nog tot Palluel komen. Daar laten we de bijboot maar weer eens te water, om in het gat aan stuurboord te gaan kijken. Volgens collega's moest er in dat riviertje nog een sluisje zitten, maar in de ene tak eindigen we voor een duiker en in de andere tak komt de bodem na verloop van tijd wel erg dichtbij. Maar toch wel een leuk tochtje, langs al die tuintjes.

Maandag 25Als we een pandje mee lopen stuiten buurvrouw en ik op een volle kersenboom. Normaal moet Kia niks van fruit hebben, maar als je aardbeitjes, bramen, appels, kersen of noten aan het verzamelen bent bijt ze er bijna voor in je vingers. Zal wel een of ander verzamelinstinct zijn. En er gaat natuurlijk ook niets boven vers geplukt.

Dinsdag 26Een relaxed reisje: het weer is te slecht om buiten te klussen en bij gebrek aan nieuws heb ik binnen ook weinig te doen.

Woensdag 27'Rare jongens, die Fransen', zal het Engelse echtpaar wel gedacht hebben, dat in hartje Soissons een rustig camperplekje aan het water had gevonden. Eerst komt er een schip 'langszij', dan komt een meneer die op een bankje een pizza zat te nuttigen gebaren dat je weg moet, en vijf minuten later is die meneer dat schip aan het lossen. Tja, just in time heet dat…

Reactie van
Ronald Pikkert
Wij lagen met Lutgerdina twee dagen eerder in Soisson (inmiddels in Parijs). Wij vinden Fransen niet onvriendelijk maar ze voelen zich snel ongemakkelijk. Toen we in Soissons in een restaurant dichtbij de kade om uitleg bij een gerecht vroegen, kwamen ze niet verder dan herhalen van het menu. Toen we vroegen niet te herhalen maar uit te leggen schrokken ze zichtbaar, gingen "achter" overleggen en kwamen ze het gerecht maar brengen.

Donderdag 28In theorie, dat wil zeggen inclusief een of twee weigerachtige sluizen, zou een dag meer dan voldoende moeten zijn om van Soissons in Languevoisin te komen. Maar in de praktijk liggen we om kwart voor drie vast in Sermaize, omdat er bij Campagne een auto in het kanaal ligt… met inzittende. 'Arret navigation sur ordre de la gendarmerie pour enquete judiciaire', zet de sluismeester op onze 'fiche justificative de retard'. Want nu halen we onze 'mise a quai' niet meer. En de bevrachter had vanmorgen nog speciaal gebeld om te zeggen dat als we er vanavond niet zouden zijn, we pas maandag zouden laden. De silobaas zelf houdt gelukkig een slag om de arm.

Vrijdag 29Wanneer we door de tunnel zijn kunnen we de ballast er uit gaan pompen. Bij aankomst blijkt er nog een pousseur aan het laden te zijn, en daarna is het middagpauze, zodat we alle tijd hebben om het ruim leeg en droog te krijgen.

Zaterdag 30Zoals gewoonlijk zitten we als ons samenwerkingsverband vergadering houdt in Frankrijk, maar kunnen we met een collega mee rijden. De nieuwtjes en gezelligheid zijn het dagje stilliggen wel weer waard.

 Mei
2007
  
 Juli
2007
print-versie